ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΑΘΥ

Ένας ξυλοκόπος που κόβει με την ίδια επαναλαμβανόμενη ακρίβεια τη σάρκα ενός δένδρου έχει ως μόνιμη φροντίδα το τσεκούρι του να είναι αιχμηρό. Ένας χασάπης που κόβει μοσχάρια με τέλεια χάρη και ακρίβεια, με πλήρη ηρεμία και πλήρη συγκέντρωση, έχει και αυτός ως μόνιμη φροντίδα το μαχαίρι του να είναι αιχμηρό, όπως πάντα. Η δουλειά τους είναι τόσο τέλεια βυθισμένη μέσα στη σάρκα ώστε μου φαντάζει υπερφυσική και όταν ετοιμάζομαι να αναλάβω την επανάστασή μου φέρνω στο νου την άοκνη γαλήνη της. Μετά από αυτή την ταύτιση δεν ενδιαφέρομαι πλέον για την επίπτωση του πόνου, αναγεννάμε απλά μέσα στο δάσος και το ένστικτό μου στοχεύει τον σωστό ξυλοκόπο –χασάπη. Και όταν τον κόβω, ο χασάπης μέσα μου με το μαχαίρι το αιχμηρό παλεύει το κέντρο βάρους της ανθρωπιάς μου να τεμαχίσει παρέα με τις εύσαρκες ιδέες που από την γέννησή μου σπείρανε με πονηρία περισσή. Τότε είναι η στιγμή που η ηθική στομώνει και τα αίματα αναμιγνύονται στο πιο κόκκινο βαθύ, τότε εν ψυχρώ διχοτομώ της εργασίας μου τον εργοδότη, του δάσους όπου κατοικώ τον ανήλεο ξυλοκόπο.

video