Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ & Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
….
Α΄
…
Το να μπαλώνεις μια καρδιά είναι υπέροχο. Αντί για μυς που
χτυπά μηχανικά, όταν την κρατάς στα χέρια σου υπάρχει η αίσθηση του χειρισμού
ενός κλειδιού, μια εύκαμπτη συνεργασία με τον μηχανισμό των απατημένων
ελατηρίων. Ότι και αν ήταν ο ψεύτικος έρωτας, πιάτο που άδειασε ή προδότης
άγγελος που έφυγε χλιμιντρίζοντας σαν κουτάβι, χάνεται και δεν ξαναγυρίζει
ποτέ, όταν το χέρι που την κρατά λάμπει με απόλυτη εμπιστοσύνη.
Β΄
Ένας κήπος αυτή η αγκαλιά. Μέσα του λιώνουν όλες οι
αντιθέσεις. Έτσι οι γαρδένιες και οι στηθόδεσμοι μεταπλάθονται σε παγιδευμένους
πόθους και όσο για τις ταχύτητες του βίου παγιδεύονται και αυτές στο βιασμό του
βραδινού φωτός σε αυτή, της πανσελήνου την γυμνή αγκάλη.
…
Αν κοιμηθείς
στα ξέπλεκα μαλλιά του αιώνιου θηλυκού
τι απομένει να ονειρευτείς…
Γ΄
Εγώ, ο γιος της τρελής λαμβάνω την τιμή να σε αγαπώ
αμετανόητος της οπτασίας σου κοινωνός που άθελά σου εσύ ποτίζεις. Χαράς δάκρυα
και ένα γέλιο μόνο σου προσφέρω αμετανόητος του έρωτα κοινωνός όπως η μάνα μου
με δίδαξε. Εγώ, ο γιος της τρελής λαμβάνω την τιμή να σε ποθώ σαν άγαλμα που
θάψανε ορθό με εξέχουσα θέση στου Λούβρου το άσυλο, γίγαντας αρχέγονος δεμένος
πισθάγκωνα με τον ομφάλιο λώρο της τρελής, δαγκώνοντας ακόμα και τις ανάσες
δίπλα σου, βοώντας αμετανόητα τον έρωτα κάτω από το παραθύρι σου.
Δ΄
Ακόμα κι αν δοθεί σε κάποιον κατά τύχη μια δερμάτινη ζώνη,
στο τέλος της ημέρας θα έχει σκοτώσει ένα ακόμα ζώο…
VIDEO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου