ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Είμαστε χαμένοι στην ψευδαίσθηση του πλανητικού χωριού με τα δυσανάλογα τοπία. Βάλτε έναν άνθρωπο σε ένα τελείως μαύρο και σιωπηλό δωμάτιο και σε λίγες μέρες θα έχει τρελαθεί ή τουλάχιστον θα χτυπιέται στους τοίχους. Γιατί; Γιατί η βούληση καταρρέει όταν τυφλωθεί και η κατάρρευση είναι τελείως δυσανάλογη προς την απλή αιτία της μικρής απομόνωσης. Λίγη ανία προκαλεί τέλεια κατάπτωση. Αν τώρα το μόνο φως στο σκοτεινό δωμάτιο προέρχεται από μια οθόνη, μια οθόνη ομιλούσα με παρανοϊκούς ρυθμούς, η κατάρρευση έρχεται μέσα σε πανικό. Από αυτή την άποψη ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Η σπηλιά του δεν του ανήκε ήταν χωρίς οθόνη και το πρωί θα έβγαινε για κυνήγι… και ο σημαντικός στίχος στην ανθρώπινη εξελικτική πορεία είναι αυτός. Η υπόσχεση του ορίζοντα. Και το ακατανόητο του στίχου είναι η περίεργη ανικανότητα της εξόδου από την σπηλιά μέσα μας. Από την προσωπική περιορισμένη άποψη της ζωής και του παγκοσμιοποιημένου ορίζοντα που φαντάζει τόσο μεγάλος και πολύπλοκος.

Από την σπηλιά περάσαμε στο χωριό των εκατό ατόμων –που όπως αναφέρει η κοινωνιολογία - οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να γνωρίζονται να ανταλλάσουν μια καλημέρα η ένα νεύμα οικειότητας. Ο Πλάτωνας στη συνέχεια μίλησε για την ουτοπική κοινωνία την πολιτεία με τον αριθμό της μισής δεκαχιλιάδας κατοίκων. Αυτή η Καλλίπολη,  με την οικονομική, αισθητική, πολιτική και κοινωνική βάση της  ευγονικής έγινε αργότερα και  το μικρό νησί του Τόμας Μουρ  Και στη συνέχεια στο ποίημα αυτό της ανθρώπινης ιστορίας τα συμφέροντα πάντα καθόριζαν τον αφηγητή για την οργάνωση της πόλης και την στείρα αναπαραγωγή της ανισότητας. Σήμερα, οι μικρές ομάδες της κοινότητας που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα τους είναι και πάλι μικρές ενώ η κοινότητα, το πλανητικό χωριό μεγάλωσε. Μέσα σε αυτό το τεράστιο μέγεθος, η αταξία πρέπει να συντριβεί με κάθε τρόπο. Το «γενναίον ψεύδος» για την αυστηρή κοινωνική συνοχή είναι πλέον επιστημονικά οργανωμένο και ηθικά ριζωμένο με τέλειες εκπαιδευτικές μεθόδους. «Ο ύπνος σου πρέπει να συντριβεί»  κραυγάζει η ποιητική φωνή μέσα από τα βάθη του σπηλαίου και την στομώνουν πονηρά με την ηθική και την θεσμοθετημένη βία.

Και φυσικά ο πατέρας του Στωικισμού ο Ζήνων ο Κιτεύς θα έσκαγε στα γέλια με τον σημερινό πουριτανισμό που έθαψε την δική του αναρχική πολιτεία και θα έβαζε τα κλάματα για την ριζοσπαστική πόλη του σεξουαλικού κομουνισμού των σκεπτόμενων ελεύθερα ανθρώπων που δεν ήρθε ποτέ.

Έτσι η φυγή των απελευθερωμένων δεσμωτών από το σπήλαιο φαντάζει ξανά σαν  ουτοπία όσο και η κατάκτηση ιδιωτικής ζωής, δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών είναι ακόμη ένα φτιασιδωμένο εύπεπτο παραμύθι.

«Πράγματι, ένα έθνος ή μια πόλη κυβερνείται είτε από το λαό είτε από μια ανώτερη τάξη είτε από ένα μονάρχη. Ένα εφευρεθέν σύστημα διακυβέρνησης από μια επιλογή των παραπάνω συστατικών είναι περισσότερο ιδεατό παρά πραγματικότητα. Κι ακόμα κι αν γίνει πραγματικότητα, δε θα έχει μέλλον»  

-Τάκιτος-