ΑΓΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΑΓΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

…

Κάποτε, σε μια  ασυνήθιστη περίπτωση ασυνείδητων σκέψεων εμφανίστηκε ο ίδιος ο ελεγκτής των πάντων. Ήταν  πραγματικά ταπεινός, τόσο, που έσκυψε και τα κορδόνια των παπουτσιών μου  έδεσε. Από την έκπληξη γονάτισα , παραπάτησα και πάνω του έπεσα με το κεφάλι πάνω στο ηλιοφώτιστο το στήθος του. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν  αισιόδοξες εντυπώσεις από αυτή την επαφή  και μάλιστα ένας σκύλος αδέσποτος που μας κοίταζε από το πεζοδρόμιο πήδηξε καταπάνω μας και άρχισε να μας γλύφει χωρίς σταματημό. 

Περιπτώσεις τέτοιες κατά την διάρκεια της ζωής μου  έζησα πολλές  στο διάστημα αυτού του πειράματος  για τη μελέτη της εσωτερικής απόστασης από το θείο. Ύστερα  μετά από την κάθε άγια επαφή υποχωρούσα βέβαια, και στο σπίτι του σκύλου μου με ταπεινότητα οδηγήθηκα τελικά να καταλύσω. 

Κάπου πενήντα χρόνια αργότερα, ένα πλήθος νομοθετών  ανάφερε την εμπειρία μου ως τρανή απόδειξη μεταφύτευσης των θείων εντολών. Έτσι μετα θανάτου με αγιοποίησαν στη δύσκολη καμπή εκείνη της ιστορίας. 

Αλλά όπως όλα τα ανθρώπινα φαινόμενα οι εμπειρίες και οι διδαχές μου αμφισβητήθηκαν επίμονα- μετά από άλλα πενήντα χρόνια- και έτσι στα σχολεία δίδασκαν εμένα ως τσαρλατάνο. 

Και τώρα, ξανά στην ήσυχη εν τάφω βρίσκομαι αναμονή, ώσπου και πάλι να  με αγιοποιήσουν.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΓΥΜΝΗ

Το αυτοκίνητο ενός εργατικού φούρναρη συγκρούστηκε τόσο δυνατά με το αυτοκίνητο μου ώστε το τιμόνι  μου έβγαλε το μάτι. Στη μέση του δρόμου εγώ, το μάτι μου, ο φούρναρης και δέκα φραντζόλες ψωμί τραυματισμένες όλες. (Συνηθισμένα πράγματα θα πεις, συγκρούσεις για το ψωμί συνέβαιναν από πάντα). 

Το ασθενοφόρο που κατάφθασε τις περιμάζεψε πρώτες  με ευλάβεια και έφυγε με τις σειρήνες  να ουρλιάζουν.

Και αυτή την κρίσιμη στιγμή, εκεί κατάχαμα πεσμένος είδα για πρώτη μου φορά γυμνή την ιδεολογία που ασπάζομαι, πρόταση αδύναμη, ρηχή να ίσταται μπροστά σε κάθε φραντζόλα από ψωμί, γυμνή και ξαφνιασμένη από την αιτία την απλή για όλες τις ανθρώπινες διαμάχες που έφευγε ουρλιάζοντας μέσα στο ασθενοφόρο.

ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Είμαστε χαμένοι στην ψευδαίσθηση του πλανητικού χωριού με τα δυσανάλογα τοπία. Βάλτε έναν άνθρωπο σε ένα τελείως μαύρο και σιωπηλό δωμάτιο και σε λίγες μέρες θα έχει τρελαθεί ή τουλάχιστον θα χτυπιέται στους τοίχους. Γιατί; Γιατί η βούληση καταρρέει όταν τυφλωθεί και η κατάρρευση είναι τελείως δυσανάλογη προς την απλή αιτία της μικρής απομόνωσης. Λίγη ανία προκαλεί τέλεια κατάπτωση. Αν τώρα το μόνο φως στο σκοτεινό δωμάτιο προέρχεται από μια οθόνη, μια οθόνη ομιλούσα με παρανοϊκούς ρυθμούς, η κατάρρευση έρχεται μέσα σε πανικό. Από αυτή την άποψη ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Η σπηλιά του δεν του ανήκε ήταν χωρίς οθόνη και το πρωί θα έβγαινε για κυνήγι… και ο σημαντικός στίχος στην ανθρώπινη εξελικτική πορεία είναι αυτός. Η υπόσχεση του ορίζοντα. Και το ακατανόητο του στίχου είναι η περίεργη ανικανότητα της εξόδου από την σπηλιά μέσα μας. Από την προσωπική περιορισμένη άποψη της ζωής και του παγκοσμιοποιημένου ορίζοντα που φαντάζει τόσο μεγάλος και πολύπλοκος.

Από την σπηλιά περάσαμε στο χωριό των εκατό ατόμων –που όπως αναφέρει η κοινωνιολογία - οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να γνωρίζονται να ανταλλάσουν μια καλημέρα η ένα νεύμα οικειότητας. Ο Πλάτωνας στη συνέχεια μίλησε για την ουτοπική κοινωνία την πολιτεία με τον αριθμό της μισής δεκαχιλιάδας κατοίκων. Αυτή η Καλλίπολη,  με την οικονομική, αισθητική, πολιτική και κοινωνική βάση της  ευγονικής έγινε αργότερα και  το μικρό νησί του Τόμας Μουρ  Και στη συνέχεια στο ποίημα αυτό της ανθρώπινης ιστορίας τα συμφέροντα πάντα καθόριζαν τον αφηγητή για την οργάνωση της πόλης και την στείρα αναπαραγωγή της ανισότητας. Σήμερα, οι μικρές ομάδες της κοινότητας που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα τους είναι και πάλι μικρές ενώ η κοινότητα, το πλανητικό χωριό μεγάλωσε. Μέσα σε αυτό το τεράστιο μέγεθος, η αταξία πρέπει να συντριβεί με κάθε τρόπο. Το «γενναίον ψεύδος» για την αυστηρή κοινωνική συνοχή είναι πλέον επιστημονικά οργανωμένο και ηθικά ριζωμένο με τέλειες εκπαιδευτικές μεθόδους. «Ο ύπνος σου πρέπει να συντριβεί»  κραυγάζει η ποιητική φωνή μέσα από τα βάθη του σπηλαίου και την στομώνουν πονηρά με την ηθική και την θεσμοθετημένη βία.

Και φυσικά ο πατέρας του Στωικισμού ο Ζήνων ο Κιτεύς θα έσκαγε στα γέλια με τον σημερινό πουριτανισμό που έθαψε την δική του αναρχική πολιτεία και θα έβαζε τα κλάματα για την ριζοσπαστική πόλη του σεξουαλικού κομουνισμού των σκεπτόμενων ελεύθερα ανθρώπων που δεν ήρθε ποτέ.

Έτσι η φυγή των απελευθερωμένων δεσμωτών από το σπήλαιο φαντάζει ξανά σαν  ουτοπία όσο και η κατάκτηση ιδιωτικής ζωής, δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών είναι ακόμη ένα φτιασιδωμένο εύπεπτο παραμύθι.

«Πράγματι, ένα έθνος ή μια πόλη κυβερνείται είτε από το λαό είτε από μια ανώτερη τάξη είτε από ένα μονάρχη. Ένα εφευρεθέν σύστημα διακυβέρνησης από μια επιλογή των παραπάνω συστατικών είναι περισσότερο ιδεατό παρά πραγματικότητα. Κι ακόμα κι αν γίνει πραγματικότητα, δε θα έχει μέλλον»  

-Τάκιτος-

“MONEY”

Κι όμως κλαίει το Τραπεζικό σύστημα, καλομαθημένο μαμμόθρεφτο που βλέπει την φούσκα του υπερτροφικά να σφυρίζει , τσιχλόφουσκα που πάνω της κολλήσανε πολιτικοί εντελλόμενοι , της φάπας παιδιά στο σχολείο μα πλούσια και κατά περίσταση εκλεγμένοι με υποσχέσεις για χρυσά αυγά. Γλύψανε και οι πολίτες την φούσκα τους, τόκους των τόκων την υποσχόμενη αξία ενός ευρώ που εκατονταπλασιάστηκε μέσα από τα δάνεια των δανείων των τόκων και των πανωτοκιών.

Παρακαλώ ένα δάνειο θέλω και εγώ όπως και ο γείτονας, τι ,ποιο πονηρός είναι; Χρόνια τώρα , ένα και δέκα δάνεια. Ένα ευρώ το δάνειζε μεγαλόψυχα η τράπεζα σε χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους και αύριο , ένα νομοσχέδιο , νόμιμο από τους υπνωτισμένους δότες , στη βουλή δηλαδή, το σπιτάκι σου θα χάψει… σβουουπ! 

Η στρατηγική της αναβολής ξεκόλλησε σήμερα από την φούσκα, οδυνηρά μα αναγκαία με την ανοχή σου Ευρωπαίε. «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» χα-χά, και ότι μπορεί η ελπίδα αφελώς στο πλήρωμα του χρόνου να σώσει , τέλος! 

. Αυτή η τεχνική τελείωσε φίλε μου, η μοιρολατρία υποδούλωσε όλες τις αρετές και τις αξίες σου, όπλο με σιγαστήρα που χτυπάει όλες τις ποιότητες της ελεύθερης ζωής, που χιλιοτρυπημένη πια θα εκρέει φτώχεια και αξιοπρέπεια.

Εμ και το άλλο το χιλιοειπωμένο; 

Κατώτερες τάξεις και ανώτερες… κι αν δεν σου είπε κάτι αυτός ο ρατσισμός περιλούσου με την φούσκα , την φυσική σου μήτρα στης κάθε τράπεζας τα χρυσοπληρωμένα γερασμένα σκέλια. 

…

video

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

…

Γιατί ψαχουλεύω τόσο καιρό την ανικανότητα και ηττοπάθεια της ανθρώπινης όρασης; 

Ίσως γιατί πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος παλεύει σαν τρελός τους φόβους και την ηττοπάθεια κάτι πέφτει από τα μάτια του που ήταν για πολύ καιρό τυφλά και έτσι ανοίγει ίσως μια όραση τεμπέλικη και ίσως για μια στιγμή έχει το δικαίωμα ξεκούρασης σα μονομάχος σε αναμονή στις πολεμίστρες. Δεν είναι το πριγκιπόπουλο, που στο ξίφος εκπαιδεύεται τους άπειρους φόβους  για τον θρόνο του μόνιμα να πολεμά. 

Δεν είναι ο πρίγκιπας όπως τον διδάξανε να είναι  με έξυπνα παραμύθια, να στέκεται στις πολεμίστρες του παλατιού, που ταξιδεύει από τη γέννηση να φτάσει και να ατενίζει το ηλιοβασίλεμα στην έρημο.

Είναι ο μονομάχος που βλέπει και τις τρεις έρημους, μια που ήταν η απόλαυση για το μάτι, μια άλλη που  κούραζε να την περάσει και μια τρίτη που στη μικρή της όαση έμενε εγκλωβισμένος με τον φόβο να την αντιμετωπίσει. Μόνο έτσι, με αυτή την όραση δέχομαι τη μάχη της ερήμου. Χωρίς καμήλες στρατηγούς, χωρίς αξίες και σημαίες λεγεωνάριων σε παρελάσεις. 

Γι αυτό μισώ τα λαγούμια του τυφλοπόντικα, τα ελεύθερα στρατόπεδα με τους κοινούς κανόνες, τους στρατηγούς με δημοκρατικές ασκήσεις και   τα πριγκιπόπουλα των παραμυθιών στα βασίλεια της κάθε διδασκαλίας. 

Γιατί προκαλούν στην όραση μια άμεση ανάκλαση ψευδαίσθησης, την ίδια αίσθηση δυσάρεστου οργασμού που σε πηδάνε ως θύμα.

 Γιατί βαθιά , μέσα στην αλήθεια της ζωής μέσα στις μάχες τις πονηρές υπάρχει πάντα η έρημος . Η κάθε ανάσα και το κάθε βήμα είναι συνεχώς παρέα με το κάθε μοναχικό βήμα που την ηττοπάθεια και την ανδρεία της ερήμου θα πρέπει να διασχίσει. Και η υπόσχεση του ορίζοντα δεν είναι παρά ένας ταύρος που μπροστά του ο μονομάχος κουνάει συνεχώς το μανδύα και δεν αφήνει να δει περισσότερο από λίγα πόδια μακριά. 

Παγιδευμένοι στην αρένα έχουμε διαλείμματα οάσεις, στιγμές που η όραση φαίνεται να απλώνεται  βαθιά παρέα με την συναίσθηση του πολεμιστή. Κι αυτή η αναγνώριση οδηγεί σε μια σημαντική διαπίστωση: οι στρατηγοί, δεν είναι οι συμπολεμιστές αλλά, το πέπλο του προδότη που ονομάζουμε κοινό συμφέρον. 

Υποχθόνιοι κραδασμοί κάτω από την ενορία σου που κάνουν τη δουλειά τους και εσύ τόσο επιρρεπής υποτακτικός διαλέγεις ως όπλο μόνο το πιρούνι για τα ψίχουλά τους. 

ΟΙ ΠΛΑΔΑΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΡΑΛΙΚΙ.

…

Οι σκέψεις Αραλίκι, είναι ένα σμήνος από τις σκέψεις το οποίο έχει μετατραπεί σε οικόσιτα άυλα έντομα , που κατοικούν στο μεσοδιάστημα σε τόπο ή χρόνο, στις σχισμές της νόησης και ως αυλές ενοχλητικές μυγίτσες ξεπετάγονται ενοχλητικά συχνά. Πονηρές σκέψεις καθώς είναι , ακόμη και ως τα γεράματα αρνούνται να αποχωρήσουν από τον εγκέφαλο και τρέφονται αποκλειστικά από το αραλίκι του. Μπορεί να μη τρώνε βέβαια αποκλειστικά όλη την καθημερινότητα… αλλά κάνουν κάτι ακόμη πιο ωμό. Στην κυριολεξία καταβροχθίζουν τις αποφάσεις για δράση και την επιθυμία αλλαγής και μεταβάλλουν έτσι, σιγά-σιγά, σε πλαδαρό ον την σκέψη και το σώμα που έχουν φωλιάσει. Γόνοι από το αραλίκι και την αδράνεια του ανθρώπου κωλοκάθονται και στήνουν ενέδρα καθημερινά . Υποπτεύομαι μάλιστα ότι αυτές οι τεμπέλικες σκέψεις, διαθέτουν και υπερφυσικές ιδιότητες και αυτό προκύπτει από την αλλαγή στη φύση και την προσωπικότητα που έχουν κυριαρχήσει αφανίζοντας και την φαντασία. Σε αυτή την εγκληματική τους δραστηριότητα συνηγορεί ως μέγας δάσκαλος βέβαια η κοινωνία με την πνιγερή καθημερινότητα που έχει επιβάλει, την ανελέητη για τις προικισμένες με δράση και ενέργεια σκέψεις. Η κοινωνία μας είναι τραγικά γεμάτη από την έρημο που επιφέρουν, δηλαδή από τους ανθρώπους που την δημιουργούν και κατοικούν με απαράμιλλη ομοιομορφία. Γιαυτό και η εκπαίδευση παραμένει πλαδαρή χωρίς νεύρο, γιαυτό και οι ιθύνοντες ποτέ δεν θα βάλουν μπρός τις μηχανές. Όλοι οι εξουσιαστές άλλωστε ευνούχους προτιμούν για αυλικούς τους. Και έτσι, η στείρα αναπαραγωγή καλά κρατεί.

VIDEO

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ & Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ  & Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

….

Α΄

…

Το να μπαλώνεις μια καρδιά είναι υπέροχο. Αντί για μυς που χτυπά μηχανικά, όταν την κρατάς στα χέρια σου υπάρχει η αίσθηση του χειρισμού ενός κλειδιού, μια εύκαμπτη συνεργασία με τον μηχανισμό των απατημένων ελατηρίων. Ότι και αν ήταν ο ψεύτικος έρωτας, πιάτο που άδειασε ή προδότης άγγελος που έφυγε χλιμιντρίζοντας σαν κουτάβι, χάνεται και δεν ξαναγυρίζει ποτέ, όταν το χέρι που την κρατά λάμπει με απόλυτη εμπιστοσύνη.

Β΄

Ένας κήπος αυτή η αγκαλιά. Μέσα του λιώνουν όλες οι αντιθέσεις. Έτσι οι γαρδένιες και οι στηθόδεσμοι μεταπλάθονται σε παγιδευμένους πόθους και όσο για τις ταχύτητες του βίου παγιδεύονται και αυτές στο βιασμό του βραδινού φωτός σε αυτή, της πανσελήνου την γυμνή αγκάλη.

…

Αν κοιμηθείς

στα ξέπλεκα μαλλιά του αιώνιου θηλυκού

τι απομένει να ονειρευτείς…

Γ΄

Εγώ, ο γιος της τρελής λαμβάνω την τιμή να σε αγαπώ αμετανόητος της οπτασίας σου κοινωνός που άθελά σου εσύ ποτίζεις. Χαράς δάκρυα και ένα γέλιο μόνο σου προσφέρω αμετανόητος του έρωτα κοινωνός όπως η μάνα μου με δίδαξε. Εγώ, ο γιος της τρελής λαμβάνω την τιμή να σε ποθώ σαν άγαλμα που θάψανε ορθό με εξέχουσα θέση στου Λούβρου το άσυλο, γίγαντας αρχέγονος δεμένος πισθάγκωνα με τον ομφάλιο λώρο της τρελής, δαγκώνοντας ακόμα και τις ανάσες δίπλα σου, βοώντας αμετανόητα τον έρωτα κάτω από το παραθύρι σου.

Δ΄

Ακόμα κι αν δοθεί σε κάποιον κατά τύχη μια δερμάτινη ζώνη, 

στο τέλος της ημέρας θα έχει σκοτώσει ένα ακόμα ζώο…

VIDEO

NO MORE HEROES

NO MORE HEROES

Και η Ευρώπη… άρτος περισυλλογής στου ναού τον προαύλιο χώρο και στο απλωμένο χέρι της μελανιασμένη μπαγιάτικη η ανθρωπιά, γυμνός επαίτης ενός πολιτισμού που σάπια τα κλωνάρια του απλώνει να κρύψει των αποδημητικών τις νεκροφωλιές.

Η ΠΑΛΗ

...

Ένας χασάπης που κόβει μοσχάρια με τέλεια χάρη και ακρίβεια, με πλήρη ηρεμία και πλήρη συγκέντρωση έχει ως μόνη φροντίδα το μαχαίρι του να είναι το ίδιο αιχμηρό όπως πάντα. Η δουλειά του είναι τόσο τέλεια βυθισμένη μέσα στο αίμα ώστε μου φαντάζει υπερφυσική και όταν ετοιμάζομαι να αναλάβω την επανάσταση φέρνω στο νου μου την γαλήνη τούτη του εχθρού μου. Μετά από αυτή την ταύτιση δεν ενδιαφέρομαι πια για την επίπτωση του πόνου, πηγαίνω στο δάσος και το ένστικτό μου διαλέγει τον σωστό ξυλοκόπο. Και όταν τον κόβω ,ο χασάπης μέσα μου παλεύει το κέντρο βάρους της ανθρωπιάς με το μαχαίρι το αιχμηρό να τεμαχίσει παρέα με τις σάρκες μου. Τότε είναι η στιγμή που τα αίματα αναμειγνύονται στο πιο κόκκινο βαθύ, τότε εν ψυχρώ σκοτώνω της εργασίας μου τον εργοδότη, της κοινωνίας μου το άρρωστο με μάτια σκουληκιού πυγμαίο καθοδηγητή.

ΠΑΡΑΘΥΡΑ

…

Τα μάτια του σπιτιού τα κουρνιασμένα σε άχρωμη παλέτα 

ψεύτικα παράθυρα που βλέπουν προς τα έξω.

Ολογράμματα και προδομένες ελπίδες εθελουσίας εξόδου

… δήθεν.

ΚΑΤΑΠΟΣΗ

...

Η ανώδυνη χώνευση απαιτεί τους παλμούς της κατάποσης να ελέγχεις. 

Και αν οι μπουκιές γίνουν χάρτινες με γεύση από μελάνι 

και αν ομιλία δεν αρθρώνεις άηχη μονάδα στην αγέλη, 

στον κύκλο σου, την κατάποση των πάντων σκυφτός ιερουργείς.

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

...

Γεμάτο νευρώσεις, αλλόκοτο θεριό, μήτρα για μάσκες με χυμένες σάρκες, το βαρύθυμο και το εκπίπτον της ματαιοδοξίας. 

Σάρκινο όστρακο, ρυτίδα άλικη γύρω από το λαιμό της ιστορίας η μάσκα που ρουφάει εκφράσεις μουτζουρώνοντας αυτό που κατοικεί στο πρόσωπό μας.

ΝΟΜΟΣ

...

Κάθε νόμος γεννήθηκε σαν αστραφτερό λέπι ελπίδας

κυοφορώντας μια νέα φυλή προνομίων.

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ

…

Γρατζούνισμα φτυαριού κάθε συμβιβασμός. 

Πάνω στο σώμα σαν πρόβατο βελάζει σε κάθε ανάσα, βράχος καθηλωμένος σε πλαγιά που με την πτώση τις πράξεις καρτερεί να αναγαλλιάσει. Και όλοι μαζί … συμβιβασμοί σωσίβια σε κάθε ανάσα βρυχηθμοί και οι αποκρίσεις πειρασμοί που παγωμένοι σμίγουνε στον κήπο μιας Εδέμ.

ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ

…

Καταρρέουμε σε μια σειρά απόμακρων λέξεων

και πάντα σμίγουμε στην κοίτη της ξεροποταμιάς

ειδήμονες πιότερο και από το ρόχαλο των χαλικιών 

…

Πυροβάτες που σπρώχνονται ύπουλα

ποιος τον άλλο θα πρωτορίξει στη φωτιά.

NO MORE HEROES

…

Ένας ηθικός ενδοστρεφής ήρωας, με το όνομα Χαράλαμπος, πείστηκε από τις κακοτυχίες και τις αδικίες να συμβουλευτεί μέντιουμ. Ο χρησμός περιείχε μια σημαντική προειδοποίηση για το αύριο: «Αν δεν αποδεχτείς την ιδιαιτερότητά σου είναι καλύτερα να κρεμαστείς»

Δύο νύχτες αργότερα, η κυρία Ευτέρπη η γειτόνισσα τον βρήκε κρεμασμένο στο κενό του φωταγωγού ντυμένο με γυναικεία εσώρουχα.