…ΣΥΝΕΔΡΙΑ 23

Δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων γιατρέ μου και δεν μιλώ μόνο για πολυσύχναστα μέρη. 

Μερικές φορές μάλιστα όταν είναι κατά καιρούς γύρω μου και πολλές άλλες φορές μακριά μου, όταν τους σκέπτομαι να χλευάζουν ή αγναντεύοντας τα δημιουργήματα τους να μιλούν όλοι μαζί, η ανάσα, ο ιδρώτας και αυτή η μυρωδιά τους είναι τόσο παγερή και μουχλιασμένη που απορώ πως το αίμα κυλάει στις φλέβες.

 Αναπνέοντας τον αέρα γύρω, δεν μου αρέσει η μυρωδιά της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μου αρέσει που μυρίζω το ίδιο, συγκάτοικος νεκροταφείου πολύβουου με ιδρωμένα ιδανικά κατάσπαρτου. 

Άλλες φορές μάλιστα αυτές οι οσμές γιγαντώνονται τρομαχτικά, αποκτούν όγκο και την ψυχή μου σαν ταφόπλακες καταπλακώνουν. 

Ξέρω… άοσμος δεν είμαι, χλωμή ζωή εισπνέοντας και αγωνία στην κάθε εκπνοή, άλλωστε φυτρωμένος σε βρώμικο χώμα δίπλα στα άλλα τα ζιζάνια κατοικώ.

 Όμως γιατρέ μου, δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων και ακόμη χειρότερα η δικιά μου μυρωδιά. Γι αυτό με εμμονή, με βότανα εξωτικά με μυρωδάτα άλατα και με αρώματα βαριά, γιαυτό πλένομαι κάθε μέρα, δύο και τρεις μάλιστα φορές. Μετά στου μέγα εξεταστή, του σκύλου μου την οσμή τρέχω να λυτρωθώ αλλά η ματιά του λύτρωση καμιά δεν δίνει.

 Όταν την σήψη μυρίζω γύρω και πάνω μου, όταν βλέπω κάθε μέρα και πιο πολύ να αποκτούν μορφή οι δυσωδίες, είναι πρόβλημα Ψυχολογικό ή τη μύτη την δικιά μου και του σκύλου μου να αλλάξω;