ΖΩΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ πατρίδα…

ΖΩΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ πατρίδα…

Βαρέθηκα κάθε μέρα να προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τη χώρα που με γέννησε…

Η αγκαλιά της είναι γεμάτη δηλητήριο , μια κόλαση και η κρίση όλων των θεσμών ένας εφιάλτης που δεν λέει να με αφήσει να ξυπνήσω. Οι απάτες των πολιτικών, τα δόντια των τραπεζών, η εξαθλίωση των σχέσεων, όλα, ένας φαύλος κύκλος . Όλα όσα θέλω να πω για την ελπίδα τσουγκράνε στην αποκρουστική καθημερινότητα. Όλα όσα θέλω να κάνω στίχους χωράνε σε μια φράση «βαρέθηκα».

Εγώ ένας αισιόδοξος κάτοικος αυτής της χώρας με νεκρές αξίες κάθε μέρα ,  περπατάω σαν καρικατούρα. Δεν υπάρχει πια τίποτα γενναίο , ιπποτικό, ηρωικό ή μεγαλόκαρδο να γράψω. Μυγιάγγιχτοι και άτολμοι όλοι γύρω μου , τρέμουνε για την ωραία εικόνα που οικοδομούν μέσα στα περιττώματα. Αυτό το χωνευτήρι , πνίγει την ποίηση, τις σκέψεις με ελπίδα και χυδαία μετατρέπει όλα τα ευγενικά συναισθήματα σε ένα  βρώμικο χυλό  που επιπλέουν οι φελλοί . Η χώρα του πολιτισμού μετατρέπεται μέρα με την ημέρα σε ιδρωμένο δρομέα , σε ένα γουρούνι μέσα σε ένα  πολιτισμικό σάντουιτς από καλαμπόκι. Νοιώθω από ιππέας που ξεκίνησα  το πρωινό μου , ένα κουνέλι που το βιάζουν οι ποντικοί  της βαρεμάρας.

Κατά τα άλλα η γερακοφωλιά της εξουσίας με το φετίχ της τρομολαγνείας προσφέρει απλόχερα την προστασία ή την ελπίδα διεξόδου από τις φοβίες της βίας και των κοινωνικών στεναγμών , που η ίδια αναπαράγει. Και σήμερα  είμαι ένα αξιοθρήνητο αντίγραφο του Θεού , ένας αποτυχημένος  ξάδελφος του πιθήκου…