Τρίτη 30 Μαΐου 2017

“THE SECRET WINDOW” By Thanasis Panou





THE SECRET WINDOW

In the basement of my house there is a window,a sweet renewal, a secret vision that, like a Russian spring, floods with dew, sprouting all hidden desires. A sudden pass is[or :"its like a sudden pass",you decide], images behind the eyes that release the unknown from since i was a child living in a quarter.
[eptasfragisto literally means something that is sealed 7 times,smthng well hidden,so the tr should be like:]A seven times sealed window, enclosed in my guts. Inside the basement it is changing places[means the hidden window] crosses universes, causing me to fumble love and death. Today,the end of May,magnanimous as ever,  donated to me the wife of dreams.
The woman, an unrecognized poet, bursts[its not the right meaning,have to explain to you,the correct tr should be:revealed or showed up unexpectadly,] and is elevated from inside my being,leading me to the light of a country where my heart wants to touch. A seven sealed hidden secret embedded in my stomach was there. A sweet renewal, a secret vision that, like a Russian spring, is flooded with dew, sprouting hidden desires. A sudden passage I always expected, images behind the eyes that release the crazy game of love. I will surrender, yes, I made the decision, I will dive into all the cracks of time with her. And if she is not a human, I will sculp her body as a sculptor, a glimmering vision she will be,she will take life[or she will be alive,..] will love me, love me ...  this is my desire,this is my breath[also anasasmos means reconciliation,have to talk withTh about what he means exactly] and the kiss I expect, the breath of life I expect. A vulnerable offered hunter I have been, but now on the legs fallen I ask from the prey for atonement.
 Love, horizontal flow into my guts. An unseen vision, I work only for this purpose, with all my strength for you to see, to get the key I give .
"spring only"


Translated in English by:
Dimitrios Lambadaris




video









        
"ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
...

Στο υπόγειο του σπιτιού μου υπάρχει ένα παράθυρο μια γλυκιά ανανέωση, μια μυστική όραση που σαν Ρωσική άνοιξη πλημμυρίζει με δροσιά  βλαστάνοντας όλες τις κρυφές επιθυμίες. Ένα αιφνίδιο πέρασμα   είναι, εικόνες πίσω από τα μάτια που απελευθερώνουν το άγνωστο που από παιδί στους χώρους του κατοικούσα. Επτασφράγιστο παράθυρο, εσώκλειστο στα σωθικά μου.
Μέσα στο υπόγειο αλλάζει τόπους διασταυρώνει σύμπαντα, προκαλεί να ψηλαφήσω  τον έρωτα και τον θάνατο. Σήμερα, τέλος του Χειμώνα, μεγαλόψυχο όσο ποτέ, μου δώρισε την γυναίκα των ονείρων μου.
Η γυναίκα, μια ποιήτρια από το χάρτινο φεγγάρι, με ολόλευκα δάχτυλα στα πλήκτρα του πιάνου, ξεπρόβαλε και υπερυψώνεται από το είναι μου, άγουσα προς το φως την χώρα όπου η καρδιά  μου θέλει να αγγίξει. Επτασφράγιστο μυστικό εσώκλειστο στα σπλάχνα μου υπήρχε. Μια γλυκιά ανανέωση, μια μυστική όραση που σαν Ρωσική άνοιξη πλημμυρίζει με δροσιά βλαστάνοντας τις κρυφές επιθυμίες.
Ένα αιφνίδιο πέρασμα που  πάντοτε  προσδοκούσα, εικόνες πίσω από τα μάτια που απελευθερώνουν το πονηρό  παιχνίδι του έρωτα.  Θα παραδοθώ, ναι, πήρα την απόφαση, θα βουτήξω σε όλες τις ρωγμές του χρόνου, μαζί της. Και αν αυτή, δεν είναι άνθρωπος, θα πλάσω σαν γλύπτης το σώμα της, μια απαστράπτουσα οπτασία θα γίνει, θα πάρει ζωή θα με αγαπήσει, θα με αγαπήσει…κι αυτό το ποθώ, είναι ο ανασασμός μου και το φιλί που προσδοκώ, η ανάσα ζωής που  προσμένω.
Ένας  ευάλωτος προσφερόμενος κυνηγός υπήρξα μα τώρα στα πόδια πεσμένος ζητώ από το θήραμα εξιλέωση. Αγάπη, οριζόντια ροή στα σωθικά μου.
Αθέατη οπτασία, δουλεύω μόνο για αυτόν τον σκοπό,  με όλες τις δυνάμεις μου για να δεις, να πάρεις το κλειδί που παραδίδω.
 Άνοιξη και μόνο…"






















Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ




Αδελφέ μου, άκουσε  την ιστορία μου και κάνε λίγο υπομονή...
Έστεκα ακίνητος με ανοιχτό το στόμα μπροστά στην  τεράστια παλιά κοκκινωπή πόρτα που ανακάλυψα παίζοντας στο τέλος της πόλης. Η πόρτα σαν ένα φωτεινό παραπέτασμα άνοιξε μόνη της πριν την ακουμπήσω και ήταν σαν να με καλούσε. Υπνωτισμένος προχώρησα και όλα άλλαξαν…για πάντα.
-Βλέπεις, υπήρχαν δυο μεγάλοι μολοσσοί. Ναι, αυτά τα γιγάντια σκυλιά…και εγώ στάθηκα άφοβα μπροστά τους! Τα δύο τεράστια ζώα έπαιζαν με μια μπάλα. Το ένα σήκωσε το βλέμμα και ήρθε προς το μέρος μου με περιέργεια.
Ήρθε ίσια προς το μέρος μου και έτριψε μαλακά την υγρή μουσούδα του στο πόδι μου.
 Τότε ξεπρόβαλαν και όλα τα ζώα που είχα συντρόφους στη ζωή μου και είχαν πεθάνει από καιρό, πληγώνοντας ανεπανόρθωτα την ευαισθησία μου. Τότε ήταν που λησμόνησα εκείνο το είδος ελκτικής δύναμης στην πειθαρχία που ξεκίνησε από την οικογενειακή και σχολική υπακοή και μεταπλάστηκε σε μόνιμη κοινωνική υποταγή. Για μια στιγμή έγινα ένα ευτυχισμένο παιδί …σε έναν άλλο κόσμο. Σε ένα κόσμο καμωμένο από μια ουσία διαφορετική, ένα φως πιο θερμό, πιο διάχυτο και πιο απαλό. Ακούμπησα τρυφερά τα χέρια μου και χάιδεψα το τεράστιο κεφάλι με την ανθρώπινη ματιά, έπαιξα μαζί και με το άλλο , και ξέχασα ότι δεν ήξερα που βρισκόμουν. Είναι παράξενο μα σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μνήμη. Αναζήτησα κάτι γνωστό γύρω μου, μα μόνο φορτωμένα με καρπούς δένδρα είδα, μιμόζες, κατακόκκινους ανθούς στη γη και να πετούν γύρω μου πολύχρωμοι παπαγάλοι. Ήταν ένας  παραδεισένιος χώρος… ναι ήταν. Φιγούρες αέρινες πέρναγαν γοργά μπροστά μου και εξαφανίζονταν, οι αγαπημένοι μου γονείς, νέοι  και χαμογελαστοί όπως τους θυμόμουν παιδάκι, το ίδιο και φίλοι μου από τα σχολικά χρόνια. Ήταν μια αίσθηση βγαλμένη από τα κατάβαθα της ψυχής μου, μια ονειρική χώρα που πάντα ήθελα να κατοικήσω.





‘Ένας δυνατός πόνος στο στήθος μου όμως τα έσβησε όλα. Άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα πως ήμουνα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου γεμάτος σωληνάκια.
Πήγα να κουνηθώ αλλά όλο το σώμα μου πόνεσε τρομερά. Κοίταξα τα χέρια μου, τα πόδια μου…ήταν δεμένα και γεμάτα με γάζες!
Ο γιατρός αφού με εξέτασε, με ρώτησε αν μπορώ να μιλήσω στον αστυνομικό που ήθελε να μου κάνει μερικές ερωτήσεις.
Θυμήθηκα τότε…περπατούσα στον δρόμο μόνος μου και ξαφνικά ένα δυνατό φως, ένα φρενάρισμα… μέχρι εκεί. Ο αστυνόμος μου είπε να προσπαθήσω να θυμηθώ κάτι από το αυτοκίνητο που με χτύπησε και έφυγε αφήνοντάς με αναίσθητο και αβοήθητο.
Τίποτα…αλλά για μένα τι σημασία είχε; αυτό που είχε σημασία είναι ότι δεν θα ξαναέπαιζα μπάσκετ ούτε θα έκανα αθλητισμό. Τα πόδια μου πλέον δεν ήταν τα ίδια.
Τα χρόνια περνούσαν  με την καθημερινότητα να κυλάει ίδια, μα πάντα στο μυαλό  και στα όνειρά μου δραπέτευα στον παράδεισο με τους μολοσσούς, τους γονείς μου, τους φίλους, τα χρώματα και το γλυκό εκείνο  φως.
Έφτασα τα σαράντα και αυτός ο χώρος με την αίσθηση της πληρότητας που εξέπεμπε ερχόταν όλο και πιο συχνά στη θύμησή μου. Στα πενήντα μου είχε γίνει πλέον η μόνη μου χαρά. Σαν εθισμένος τον αναζητούσα και δραπέτευα μένοντας όλο και πιο πολύ μέσα του.
Κάποτε, μετά από χρόνια, μια παρέα παιδιών βρήκε το πτώμα μου στην είσοδο του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης μου. Ο χαμηλός φωτισμός από τις παλιές κίτρινες λάμπες και η χειμωνιάτικη ομίχλη δημιουργούσαν την αίσθηση ότι στο βάθος βρισκόταν η πόρτα που οδηγούσε στον παράδεισό μου.
 Η κούραση, η αναμονή, τα προβλήματα και η ανιαρή  καθημερινότητα, είχαν θολώσει το μυαλό μου και ά-λογα πίστεψα πως ξαναβρήκα τη μυστική είσοδο.
Η ελκτική δύναμη για να ξαναβρώ το μυστικό της  χαμένης παιδικότητας, με οδήγησε να περάσω μέσα από την απαγορευμένη είσοδο για τα έργα που γίνονταν στον σταθμό και να βουτήξω σε ένα άπατο πηγάδι.




Τα παιδιά που με βρήκαν νεκρό όμως δεν φοβήθηκαν. 
Στο πρόσωπό μου υπήρχε ένα ήρεμο χαμόγελο ευτυχίας.
Τελικά ναι, είναι αλήθεια, αυτό το φως που είδαμε όλοι όσοι σχοινοβάτησαν στα όρια ζωής και θανάτου, ναι, υπάρχει...