Γραφή - Τέχνες: ΥΠΕΡΜΕΤΡΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ «Karraru»

Το Karraru είναι ένα μυθικό τεράστιο πουλί υπέρμετρων πτήσεων. Μάλιστα ίπταται τόσο ψηλά που ο ίσκιος του δεν γλύφει τη γη.

Αβοριγίνες ιθαγενείς της βόρειας Αυστραλίας υποστηρίζουν ότι όταν παίζουν το πανάρχαιο μουσικό τους όργανο Didgeridoo εμφανίζεται το τελευταίο του είδους του, εκπνέοντας μάλιστα με τον ίδιο μουσικό ήχο και απλόχερα προσφέρει γαλήνη από το παρελθόν.

Δεν διαφωνώ μαζί τους αλλά δεν είναι το τελευταίο, γιατί–ναι, μάλιστα-υπάρχει και στα μέρη μου.

Σε μια ανάβαση μου στο όρος Κυλλήνη όταν κατασκήνωσα στο σπήλαιο του Ερμή, έπαιζα τον ευθύαυλό μου και αισθάνθηκα κοντά το πέταγμά του. Σηκώθηκα όρθιος και ένοιωσα μέσα μου την χαρά από την μελωδία που έβγαζε ο πάταγος από τις φτερούγες του. Η μαγεία της πτήσης του με συνεπήρε και επικαλέστηκα τον βόριο άνεμο δύο φορές, πέντε και ύστερα οκτώ να το φέρει κοντά μου.

Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό, δεν σταμάτησα όμως ως την ώρα που μέσα από τον άνεμο με σπινθηροβόλες αστραπές το karraru βρέθηκε μια ανάσα δίπλα μου. Μάλιστα, διόλου εχθρικό όπως ήταν, σε μια έκρηξη του παραλόγου πήδηξα στην πλάτη του και πετάξαμε ψηλά στη στρατόσφαιρα της φαντασίας εκεί που εισπνέεις το σπάνιο οξυγόνο και εκπνέεις οράματα τέχνης.

Είδα τους λόφους, τα χωριά που ήταν στις πλαγιές, την πόλη μου με την παράκτια λωρίδα της, όλα, να αλλάζουν σχήμα μέσα στο χρόνο και με υποδειγματική τάξη να ξαναγίνονται ένα με τη φύση. Είδα το δάσος με τα πεύκα στις όχθες του κορινθιακού, σμάρια από πουλιά να κελαηδούν, θερισμένους αγρούς και ανθρώπους σε λιβάδια και σε ξύλινα σπιτάκια με ανθισμένους κήπους να τραγουδούν. Πετάγαμε πάνω από μια αόρατη γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και τότε άρχισα να υποπτεύομαι γιατί οι Αβοριγίνες ιθαγενείς έβρισκαν γαλήνη και σοφία σε αυτές τις πτήσεις του karraru.

Ενώ η πτήση μας πλησίαζε στο τέλος, στην άκρη της γέφυρας, άρχιζε η γεμάτη λάσπη περιοχή του σήμερα και δίπλα σε ένα χοντρό στύλο, αγόρευε ένας Δήμιος τριγυρισμένος από όχλο.

Η έλλειψη λεπτότητας της εποχής μου γυάλιζε στα μάτια τους που είχαν πάψει να είναι ανθρώπινα και είχαν καταντήσει ένα όργιο συναλλαγών σε αρένες. Είναι περιττό να περιγράψω την λύπη της προσγείωσης. Θέλω να μιλώ μόνο για την έκσταση της πτήσης με το karraru, για τη λάμψη που είχε το βλέμμα του και τη μελωδία των φτερών του. Δεν θα πω τίποτα άλλο για το ταξίδι στο παρελθόν ή την φρίκη και την ωμότητα του σήμερα. Θέλω να θυμάμαι μέσα στους ανέμους τα δώρα του και αυτό το βλέμμα έξω από την υπερεκτιμημένη λογική που αναστενάζει η καθημερινότητα.

Ενώ το karraru απομακρυνόταν από τη γη μου τράβηξα το βλέμμα μου στον κορινθιακό. Κοίταξα μπροστά, κατά το βορρά και αμέσως μετά τελείως μηχανικά έσκυψα και μάζεψα ένα βότσαλο με σχήμα πέτρινου karraru. Αυτός ο οιωνός θα ήταν και το λαμπερό το φυλακτό μου, η έξοδος και η άνοδος πάνω από το νόημα και τη λογική, όπως με την αλληγορία το μυθικό πουλί μου μήνυσε.

Από τότε οι πτώσεις μου στη λογική είναι σπάνιες και αθόρυβες, ένα καλοκαιρινό συμπόσιο σε ιερή περίμετρο με κέντρο ένα βότσαλο του έρωτα και της ζωής, ένα πέτρινο karraru.

Κι ας είναι ευλογημένη η κάθε πτήση, ευλογημένη και η αποδόμηση του ορθολογισμού, εκατό φορές καταραμένη η λογική του παραλόγου των καθαγιασμένων διδαχών.