ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΧΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΚΑΡ

Όπως οδηγούσε κοίταξε τη σύντροφό του.

 -Κλαίς;;

Τα πράσινα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η βροχή που κυλούσε στα μάγουλά της έδινε την εντύπωση ότι έκλαιγε . Ίσως και να έκλαιγε πράγματι. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο, αλλά τα μάγουλά της ήταν κατάχλωμα από τον εσωτερικό πόνο.  Συνέχισε να οδηγεί το τζιπάκι πάνω στο μισοσβησμένο χωματόδρομο ενώ γύρω τους δεν υπήρχε παρά ένα παράξενο λυκόφως, που δημιουργούσε το φώς των προβολέων καθώς σκεπαζόταν από το πυκνό πέπλο της σκόνης.  

                                                                     

 Τώρα, μετά από 150 χιλιόμετρα και αρκετές στροφές , ο δρόμος κατευθυνόταν για δύο χιλιόμετρα προς τα δυτικά , στο μέρος που είχαν γνωριστεί στις διακοπές τους, πριν δέκα ολόκληρα χρόνια. Χρόνια που πέρασαν γλυκά, με νύχτες που τους αγκάλιαζαν το ίδιο υπέροχα , με το ίδιο δροσερό άρωμα που τους αιχμαλώτιζε από την πρώτη φορά.  Η ίδια ζεστή αγκαλιά για δέκα ολόκληρα χρόνια, το ίδιο απαλή και με τον ίδιο πιστό σύντροφο δίπλα τους.

Τον γλυκό τους σκύλο, ΟΣΚΑΡ. 

Αυτός, που υπήρξε και η αφορμή της γνωριμίας τους όταν ως δύο άγνωστοι που ξένοιαστα διασκέδαζαν στο ίδιο μπαράκι , έτρεξαν ταυτόχρονα προς την μικρή λακκούβα που είχαν εγκαταλείψει το μικρό σκυλί. Με αφορμή τα κλάματά του  κουταβιού και την ίδια οργή για την βάρβαρη πράξη ενός ανθρώπου , τον αγκάλιασαν και έγιναν αμέσως τρείς σύντροφοι αχώριστοι. Μέχρι τη χθεσινή βραδιά. ..

 Ο ήλιος πλέον τους χτυπούσε με δύναμη όταν βρέθηκαν στο σημείο της πρώτης τους συνάντησης στην έρημη χειμωνιάτικη κατασκήνωση. 

Έδεσαν τα χέρια τους και μαζί βρέθηκαν στην άκρη του λάκκου. 

Τα δύο ελεύθερα χέρια τους έγιναν μια χούφτα που την γέμισαν με χώμα.

Χωρίς να πέσει ούτε ένας κόκκος , έσκυψαν αργά σε μια ιεροτελεστία δίχως προσευχές και θρήνους και έριξαν απαλά το χώμα που σκέπασε τα γλυκά μάτια του πιστού τους συντρόφου. Δέκα χρόνια και ήσαν οι τρείς ως ένας.

Η τρύπα , ήπιε το χώμα και η γη αγκάλιασε το σώμα του. 

Αυτή η νύχτα στο σπίτι τους ήταν αβάστακτα  βαριά.

Η πρώτη βραδιά χωρίς το γάβγισμά του.

Ότι και αν συνέβαινε από εδώ και εμπρός η ζωή τους δεν θα ήταν πια η ίδια. …και ναι...δεν θα είχαν άλλο σκύλο με το όνομα ΟΣΚΑΡ. 

ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

Καλημέρα αδελφέ μου,

στάσου μη τρέχεις...

Σε έχω μέσα στην καρδιά μου

και τον αγώνα μας επίσης.

Στάσου αδελφέ μου δεν είμαι αγριεμένος.

Μεγάλωσαν απλώς τα γένια μου.

Δεν είμαι αγριεμένος,

μόνο τα πρότυπα που μας διδάξανε με κάνουν.

Καλημέρα σου και σε αγαπώ.

Έλα ξαπόστασε.

Όχι δεν είμαι θλιμμένος

απλώς μπροστά στον ήλιο στέκω άφοβα 

και φαίνονται οι ρυτίδες.

Δεν είμαι θλιμμένος.

Μόνο η διχόνοια που μας φέρνουνε

με κάνει.

Έλα κάτσε,

για την διχόνοια σου μιλώ

είναι το μόνο όπλο τους,

το ξέρω.

Άκουσε με σε αγαπώ.

Όμως να ξέρεις δεν αρκεί,

γιατί πρέπει να το θες και εσύ.

Δεν λέω πως φταις γι' αυτό

μα δεν είσαι και αθώος.

Έλα κάτσε,

για την αγάπη σου μιλώ.

Είναι το όπλο μας το ξέρω,

το ξέρεις.

Με το όπλο της θα πολεμήσουμε

και αύριο μαζί τον Άδη,

τον Αχέροντα και τους μικρούς του σκότους...

Είμαστε όλα τα ζικ-ζακ του κεραυνού ,

όλη η καθάρια η πνοή της γης

κι όλο το καθρέφτισμα των αστεριών

στο αμόλυντο νερό.

Με την αγάπη αδελφέ μου

θα γνωριστούμε

και μαζί θα ανέβουμε

στην αγκαλιά του Θώτ.

Τώρα θεριεύει το χαμόγελό σου

και μου γελάς

και...με αγαπάς.

ΕΥΡΩΦΑΚΕΛΩΜΑΤΑ

Η ακραία νοοτροπία ενός αστυνομικού πανευρωπαϊκού κράτους έφτασε σε σημείο που διεστραμμένοι ειδήμονες αναφέρουν «Οι Ευρωπαίοι πολίτες θα προστατεύονταν πολύ καλύτερα αν παίρναμε το DNA από το κάθε μωρό που γεννιέται» !!

Εντάξει βρε  αφέντες έχουμε συνηθίσει τις κάμερες που μας παρακολουθούν , έχουμε πίσω μας τις χιλιάδες κάμερες στις οδικές αρτηρίες που καταγράφουν το κάθε ζιγκ-ζαγκ  μας. Και φυσικά όλα με το πρόσχημα της δήθεν καταπολέμησης της τρομοκρατίας.

Δεν είναι αστεία.

Αυτή η συρρίκνωση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών...

Δε χρειάζεται να έχει καταδικαστεί κάποιος για κάτι για να χει το δικό του Ευρωφάκελο, αρκεί κάποια από τις υπηρεσίες των 27 κρατών μελών να τον θεωρήσει  «ύποπτο».

Στραγγαλισμός για τους αγώνες χρόνων για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Και όπως απλά  λέει ο Μπάμπης,

«δε μου αρέσει ρε παιδιά να μετράνε πόσες φορές κατουρώ

ώστε η εφορία να κόβει κονδύλι για το πόσες μπύρες πίνω». 

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

«Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο». 

Καλοί μου φίλοι,

Αυτή την στιγμή που στεκόμαστε εδώ, η κοινωνία αποσυντίθεται, παρόλο που έχει ως βάση το  τσιμέντο.                                                                              

 Άτομα διασπώνται , ακτινοβολίες μας βομβαρδίζουν , άνθρωποι πάνε και έρχονται αφήνοντας πίσω τις σωματικές  οσμές τους, η μεσόγειος ροκανίζει τις ακτές , ο αέρας περνάει μέσα από τα κλιματιστικά… και πάει λέγοντας.   Εν τω μεταξύ ο πλανήτης μας περιστρέφεται  γύρω από τον άξονά του και γύρω από τον ήλιο, ο ήλιος ακολουθεί  μια τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία και ο γαλαξίας ακολουθεί μια τροχιά γύρω από ένας θεός ξέρει τι. Επιπλέον όπως όλοι ξέρουμε , το σύμπαν διαστέλλεται  με διαβολεμένη ταχύτητα. Τα σενάρια όμως  που πλέκουν τα όνειρα μας,  εκπνέουν επινοήσεις με τέτοιες ευφάνταστες  πλοκές , με τέτοιες υποχθόνιες αρχιτεκτονικές επινοήσεις  που το υπέρλογο της φαντασίας παραδίδεται  μπροστά τους.    

Το όνειρο αυτό , το έφερε  ένας καβαλάρης ταχυδρόμος  του μέλλοντος , ένας εργάτης μεταφοράς του λόγου , μια συνηθισμένη βραδιά που βυθισμένος στη ονειροφαντασία  ήμουν ευάλωτος στην άναρχη επιβολή του. Φυσικά ως όνειρο είναι αληθοφανές , ευτυχώς όμως δεν είναι αληθινό, μιας και το αύριο το πλάθουμε εμείς , όπως ως παιδιά της φύσης ,θέλουμε να πιστεύουμε ότι  κτίζουμε με τα δικά μας τραχιά σχεδιάσματα το αύριο.  Όπως δηλαδή  ο σπόρος ανοίγει το δρόμο στη βλάστηση. Βέβαια , πάντα τα ζιζάνια βλαστάνουν και αυτά γύρω – γύρω , κλέβοντας ότι μπορούν , όπως ως ζιζάνια οφείλουν να πράττουν.

 Μια φανταστική κατάσταση σαν αυτή που περιγράφεται από τη επίσκεψη του ταχυδρόμου  δεν ισχύει σήμερα αλλά θα μπορούσε να συμβεί  το έτος 2031. Έτσι  για το  μικρό πηδηματάκι στο χρόνο, ας πούμε δέκα λεπτά στο μέλλον, θα πρέπει με κάποιο τρόπο  να φύγω από  την αίσθηση αλλοτριότητας   του σήμερα. Οδηγός, η  αίσθηση  ότι  η γραφή  είναι ο  αρχιτέκτονας που αποκαλύπτει  διάφορες πτυχές  μέσα από τα  σκόρπια ψίχουλα της ονειροφαντασίας.

 Στην εποχή λοιπόν αυτή, η  διαδικασία της κοινωνικής ανάπτυξης σύμφωνα με τους νόμους του ζώντος χάους της ανθρώπινης φύσης επιδεινώθηκε και η ασυμμετρία αναδύθηκε γυμνή μπροστά σε όλους μας.                                  

Εδώ πλέον, η γλώσσα δεν είναι όργανο ομιλίας , δεν γονιμοποιεί ιδέες , οι λέξεις δεν κινούν.

Στο κέντρο της  κάθε πόλης  ορθώνεται ένα δεκάμετρο άγαλμα , απεικονίζοντας ένα κασμά και στη βάση του  μια μεγάλη επιγραφή αναφέρει «Στάσου προς το μέρος που ατενίζει  το άγαλμα και  θυμήσου το μολύβι». Οι τελευταίες τρείς λέξεις είναι γραμμένες με μεγαλύτερα στοιχεία.

Οι  ομιλίες που ακούω γύρω μου   διαμελίζουν  με φραστικά ολισθήματα την επικοινωνία.  Και ο λόγος, μα γιατί και ο λόγος αναρωτήθηκα...                     

 "Μα γιατί απελευθερώνει , δίνει υπόσταση στον άνθρωπο" απάντησε ένα γκράφιτι  στο τοίχο της τελευταίας βιβλιοθήκης.    

                              

 Αναζήτησα την ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε.  Οι δύο εκφωνητές με ίδια φωνή διάβαζαν το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα: 

« Κατάπληξη έχει προκαλέσει στη διεθνή κοινή γνώμη  και ιδιαιτέρως στους ανθρώπους των γραμμάτων η απόφαση της  UNESCO  σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Υπενθυμίζουμε στους ακροατές μας  ότι το όλο ζήτημα ξεκίνησε όταν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποτελούμενο από τα 350 παιδιά πού είχαν επισκεφτεί την χώρα μας το 2013 σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα διαπολιτισμικών ανταλλαγών μεταξύ σχολείων, και με εισήγηση του ολλανδού επιτρόπου Βαν ντε Μπρίκι , έκανε δεκτή την έκθεση της επιτροπής Ο.Η.Π  (οργανισμού Ηνωμένων πολιτειών-πρώην Ο.Η.Ε) . Οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι,ο γερμανός  Fatauler  και ο γάλος   Tecnotelier καυτηρίασαν τον Γλωσσικό  Φραγκεστάιν  της Ελλάδας. Υποστήριξαν ότι τα ρήματα , ΣΕΡΦΑΡΩ, ΡΙΣΚΑΡΩ, ΚΟΠΛΙΜΕΝΤΑΡΩ,  ΣΟΥΖΑΡΩ, ΠΑΡΚΑΡΩ, ΣΟΚΑΡΩ, ΦΟΥΛΑΡΩ, ΡΕΓΟΥΛΑΡΩ, ΜΠΛΟΚΑΡΩ, ΚΟΜΛΕΞΑΡΩ, ΠΡΕΣΑΡΩ, ΝΤΑΟΥΝΙΑΖΩ  κ.α , οδήγησαν την Eλλάδα στην καταπόντιση του μύθου της" 

Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες  βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο...

 " Ο έκπτωτος λόγος, οδήγησε σε σκοταδισμό σε μια μαύρη σκηνογραφία, σε ένα δράμα επικοινωνίας , πράγμα ανεπίτρεπτο για την πολιτισμένη Ευρώπη.  Οι δύο καθηγητές υποστήριξαν μάλιστα ότι η γλώσσα  που μιλιέται  είναι μια παραφθαρμένη μίξη από την επικράτηση του γλωσσικού μεταναστευτικού  κύματος και της βραχυλογίας που υποχθόνια ρίζωσε σε όλους η επικοινωνία μέσω των κομπιούτερ.   Δυσάρεστη τροπή πήρε το όλο ζήτημα όταν το βρετανικό κοινοβούλιο αποφάσισε να επιβάλλει εμπάργκο ώστε οι Έλληνες να ονομάσουν τη γλώσσα τους Αγγλική, όπως σωστά είχε προτείνει πριν πολλά χρόνια στην εποχή της εκποίησης των πάντων,  μια ελληνίδα πολιτικός».

Κλείνω το γράμμα, «αρκετά»  λέω,  όλοι έχουμε παρόμοια όνειρα και  φόβους…

Το μόνο που θα ήθελα όμως να ξέρω είναι το εξής :

Αν η εξύψωση της υλικής γραφής υπηρετήσει συμφέροντα  μιμούμενη την  πολιτική υποτέλεια  του σήμερα , τι είναι εκείνο που θα φροντίσει να μείνει ακέραια η μνήμη των προγόνων μας, που έκλεισαν το σύμπαν στο εσωτερικό της ελληνικής γλώσσας, εαυγγελίζοντας  την ανάλυση και ανίχνευση με τον λόγο;

 Το ετεροχρονικό συνεχές  είναι εκείνο που προσδίδει μια αίσθηση ταυτότητας;

 Αν μου διακόψουν την πολιτιστική μου συνέχεια  , η ψευδαίσθηση της  ταυτότητας  της εξελιγμένης κοινωνίας  θα με αφήσει να εξακολουθώ να είμαι εγώ;

 Πολίτης αυτού του τόπου των γραμμάτων , που ως σκαφτιάς θέλω να αναμετράμε , να σημαδεύομαι στη διαμάχη με τις λέξεις  και ας χάνω .

Αυτό είναι το ερώτημα που με βασανίζει συνέχεια…

Τα μουσεία των πολιτιστικών ιδεών έπεσαν στο κενό.

 Η μόνη απάντηση που δίνει το γράμμα του μέλλοντος είναι η σιωπή ,  μια  οπερέτα της ονειροφαντασίας  με ηθοποιό τον λόγο που επίμονα δεν εμφανίζεται, στη σκηνή.

Ίσως  θα έπρεπε να συμφωνήσω με εσένα, ότι δεν είναι ηθικά σωστό να ισχύσει αναδρομικά η απαγόρευση των ονειροσκέψεών μας.

Τα Απόρητα των απορρήτων του λόγου κατοικούν στο  Ολύμπιο βουνό.

Εκεί που υπάρχει μια πέτρα κάτω από μια άλλη πέτρα που την δια λόγου  λύτρωση καλά κρατά , καλώντας για την εκταφή ή την ανάσταση μας.

ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΕΣ

Ο Γιώργος βλαστήμησε άσχημα. Μόλις εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου.  . Έριξε μια ματιά γύρω του. Ο  διευθυντής του φώναζε ακόμα και σαν να μην έφτανε αυτό , τον απειλούσε ότι θα τον διώξει , μετά από δέκα χρόνια υποταγής στις θελήσεις της εταιρείας που του είχαν επιβάλει.   Χωρίς να διστάσει , δρασκέλισε προς το παράθυρο και κρεμάστηκε στο κενό. Δυόμιση περίπου μέτρα τον χώριζαν από το έδαφος. Αφέθηκε να πέσει. Δάγκωσε τα χείλη του  και συγκράτησε με κόπο τον εαυτό του να μην ουρλιάξει από τον πόνο. Πριν προλάβει να συνέλθει και να σηκωθεί δέχτηκε δύο χτυπήματα , τόσο δυνατά , ώστε το δέρμα του μελάνιασε μεμιάς. Ο διευθυντής τον κοίταζε κοροϊδευτικά , όπως ένας μεγάλος παρακολουθεί ένα παιδί , να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια χαμένη μάχη.  « Νομίζεις ότι θα πάρεις και αποζημίωση ;; τουλάχιστον θα καταλάβεις ότι είσαι ένα μηδενικό ένας ακόμα αριθμός  στους τόσους εργαζόμενούς μας» άκουσε τον εργοδότη του που έδειχνε πλέον φανερά να το διασκεδάζει.  Άρχισε να βυθίζεται εξουθενωμένος σε μια νάρκη βαθειά…

Τον ξύπνησε ο ήχος βημάτων , άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του την δίψα της εκδίκησης για άλλη μια φορά. Θα κάψει ολόκληρη την πόλη αλλά ο διάβολος θα πάρει μαζί του τον διευθυντή και όλη την εταιρεία. .Διαλυμένος έφτασε στο σπίτι του… Από τον ιερό τόπο της  οικίας  του , ακούστηκε ένας πνιγμένος ήχος . Χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα , για να καταλάβει πως κάποιος έκλαιγε εκεί  μέσα.  «δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Σουζάν» συλλογιστικέ κι ήταν η  πρώτη φορά , μετά από τόσες βασανιστικές ώρες , που η καρδιά του χτύπησε χαρούμενα στο στήθος του. Ακούμπησε το χέρι του απαλά, στο χερούλι της πόρτας , δεν ήθελε να την φοβίσει με τα χάλια του. Το χερούλι είχε φτάσει τώρα όσο έπαιρνε χαμηλά. Η πόρτα όμως δεν  υποχώρησε. Ήταν κλειδωμένη. Κόλλησε τα χείλη του κοντά στην κλειδαρότρυπα και την κάλεσε με σιγανή όσο μπορούσε φωνή. «Σουζάν» , ψιθύρισε , «Σουζάν» , άνοιξέ μου , είμαι εγώ ο Γιώργος.  Από μέσα , ακούστηκε ένας πνιγμένος ήχος. Μετά, βήματα που πλησίαζαν. Ένας σύρτης  τραβήχτηκε, αλλά η πόρτα δεν άνοιξε.

«Είναι κλειδωμένη από έξω»  

ακούστηκε τότε , πνιχτή η φωνή της. «Φοβάμαι Γιώργο» , ακούστηκε  από την μέσα πλευρά . Αυτό ήταν!!  Όρμησε σαν τρελός πάνω στην πόρτα , την σφυροκόπησε με τις γροθιές του κι ενώ αισθανότανε  το κρέας να λιώνει κάτω από τα χτυπήματα του, συνέχιζε και όσο ο πόνος τον ζάλιζε ριχνόταν στη πάλη με μεγαλύτερη ορμή. Το αίμα είχε γεμίσει την πόρτα αλλά η μανία στη σκέψη ότι η Σούζα κινδύνευε τον είχε μετατρέψει σε γίγαντα.  Η πόρτα έσπασε, έγινε χίλια κομμάτια και  έτρεξε προς το μέρος της. Η νοσοκόμα τον κοίταξε επιτιμητικά. Γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι και παρακάλεσε την Σούζα  να τον συγχωρήσει που βρισκόταν μακριά της την πιο σημαντική στιγμή της ζωής τους. Εκείνη σήκωσε τα ματόκλαδά της και του χαμογέλασε τρυφερά. ΄Ενοιωσε τον λαιμό του να φουσκώνει από λυγμούς ευτυχίας όταν του έδειξε το βρέφος. «Είναι αγόρι!» ξεφώνισε με ενθουσιασμό. Ξανακοίταξε το ροδαλό προσωπάκι του μωρού. Του πρώτου παιδιού τους.

  «Αγάπη μου» , μίλησε πνιχτά,  δε θέλω να πάρει το όνομά μου. Αν μου μοιάσει θα γίνει λίγος, σαν εμένα. «Τέτοιος θέλω να γίνει» είπε τρυφερά η Σουζάν. Πήρε βαθειά ανάσα. Γεώργιος Ευαγγέλου , του Κωνσταντίνου, είναι το όνομα μου , μπέμπη! Μα σε προειδοποίησα , να ξέρεις. Στο πρόσωπό του φεγγοβολούσε ένα αστείο χαμόγελο.

Μετά από την τρομερή δοκιμασία της απόλυσης  η καρδιά του ήτανε τώρα, γεμάτη ευτυχία.  

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 18 : ΣΕΙΡΑ B’ 89

 

Kάτι μας ενοχλούσε

σε αυτή την επιθυμία  

για αυτά τα ανοιχτά τα σκέλια.

Ερχόταν και κούρνιαζε στο νου

θεόρατη αυτή η σύγχυση.

Μας τυραννούσε…

 Νάχαν και πρόσωπο αυτά τα σκέλια;

Δεν μας άφηναν να κοιτάμε πάνω

μόνο κάτω και πιο κάτω

στα τρύπια σανίδια

στα σκονισμένα άρβυλα

και στα αποτσίγαρα στο πάτωμα.

Δεν είχαν πρόσωπο αυτά τα σκέλια.

 Μόνο δυο μάγουλα στα οπίσθια

που πάντα σμίγουν

και μένουν αγέλαστα  

 ραμμένα χείλη

μπροστά στον πόθο και την σύγχυση

των άοπλων στρατιωτών.

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

"Ο περιορισμός και μόνο στην οικονομική προσέγγιση των πάντων

είναι αυτός που οδηγεί στη μαζική κατάθλιψη" 

Η αντιμετώπιση της ζωής με οικονομικούς και μόνο όρους γνωρίζουμε ότι είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα. 

Ασφαλώς και η οικονομία έχει δεσπόζουσα σχέση στη σύγχρονη ζωή.

Το δυσάρεστο και παρανοϊκό όμως είναι ότι το χρήμα μετατράπηκε σε μοναδικό ενδιαφέρον και ο πλούτος σε μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων. Γνωρίζουμε επίσης, ότι στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται καμιά αρετή σε κανέναν, εκτός από το πόσο πλούσιος είναι. Ένας συνάδελφος εκπαιδευτικός που επέστρεψε από τις ΗΠΑ σχολίασε με απορία είπε «Έγινα καθηγητής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ στις ΗΠΑ σε ηλικία 24 ετών. Ήρθα για διακοπές στην Ελλάδα και διαπίστωσα ότι στις παρέες δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για την εργασία μου.

Ο καθηγητής δεν έχει το κύρος που είχε στο παρελθόν και εξετάζοντας το ζήτημα διαπίστωσα ότι η αδιαφορία των συνομιλητών μου οφείλεται στο ότι με τη δουλειά αυτή δεν γίνεσαι πλούσιος».

Αντίθετα , θα συμπλήρωνα, οι πλούσιοι αντιμετωπίζονται με δέος σχεδόν από την κοινωνία. Οι επιχειρηματίες , ακόμη και οι νεόπλουτοι , απολαμβάνουν τον θαυμασμό όλων όπου βρεθούν, το ίδιο και οι αδρά αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές όπως επίσης και οι τραγουδιστές των σουξέ και των νυχτερινών κέντρων. Αυτή η μονοδιάστατη αντιμετώπιση της ζωής και των γεγονότων φυσικά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα, γιατί οι κρίσεις δεν είναι μόνο οικονομικές, και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απλές ώστε να λυθούν με οικονομικά μέτρα. ( Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον καθημερινό αγώνα του μέσου Έλληνα ούτε στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας).

Τα προβλήματα είναι πολυδιάστατα, έχουν ρίζες πολιτικές, πολιτιστικές, ιστορικές, πολιτισμικές, ψυχολογικές.

Ειδικά γα την Ελληνική οικονομία το πρόβλημα είναι σοβαρότερο , διότι σε σχέση με τις δυτικές πέρασε με τρομερή ταχύτητα τη φάση προσαρμογής στις διεθνείς συνθήκες ενώ είναι μια κοινωνία υπο συνεχή διαμόρφωση. Η ανάπτυξη στηρίχθηκε την τελευταία εικοσαετία σχεδόν αποκλειστικά στις επιδοτήσεις από την Ευρώπη και φυσικά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Και δεν μιλάμε μόνο για την οικονομία και την παραγωγικότητα αλλά και για όλα τα κοινωνικά φαινόμενα από τον Αθλητισμό ως και την Τέχνη.

Ακόμη και ο πολιτισμός ως οικονομική συναλλαγή αντιμετωπίζεται. Οι τιμές στις δημοπρασίες έργων τέχνης και οι εισπράξεις από τις πωλήσεις εισιτηρίων του σινεμά όπως και των μουσικών προϊόντων, προβάλλονται περισσότερο από τα ίδια τα έργα. Το μέλλον δεν διαβλέπετε ρόδινο.

Ο περιορισμός και μόνο στην οικονομική προσέγγιση των πάντων είναι αυτός που οδηγεί στη μαζική κατάθλιψη.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ

Ο Γέροντας απεβίωσε.

Έλεγε πως η γη είναι ζωντανή

της παίρνουμε το αίμα με τις πράξεις μας,

γι αυτό θα τιμωρήσει.

Έλεγε πως της θάλασσας το βάθος

είναι στρωμένο με τις εικόνες ,

των ναυμαχιών της ανθρώπινης εξέλιξης.

Έλεγε και άλλα πολλά ,

για τους πολλούς τρελά

και για άλλους επικίνδυνα.

Για την γερακοφωλιά της εξουσίας.

Έλεγε,

πως ο πόλεμος είναι ένα φίδι πυρηνικό

και τα όπλα το δόντι με το δηλητήριο.

Το φίδι αυτό είναι θεότρελο,

γιατί στη θέση της καρδιάς

βρίσκεται μια ξεραμένη πηγή.

Το νερό της το έχουνε πιεί

τα περιστέρια της ειρήνης.

Τα όπλα της άμυνας γεννάνε κάθε εξουσία ,

έτσι το φίδι αυτό ζει με ότι δεν ζει.

Έλεγε πάλι,

πως τα πεινασμένα παιδιά έχουν κόκκαλα

που φέγγουν μες την νύχτα

γιατί από το σώμα τους αποχωρεί η ζωή.

Σώμα χωρίς ζωή , χωρίς αίμα.

Το αίμα ρουφηγμένο

από της απληστίας τον καρπό ,

των χορτασμένων μηρυκαστικών.

Έβαζε τον λόγο του

με την αρχέγονη δύναμή του ,

την αντλημένη από την σοφία των αιώνων ,

ενάντια στο φίδι με την οπλισμένη δύναμη.

Ώσπου μια μέρα,

μια αδικία

σφηνώθηκε στο άγιο του το σώμα.

Ο Γέροντας απεβίωσε.

Μπορώ να το φωνάξω όμως.

Δεν πέθανε.

Ο λόγος του,

πρόπλασμα μυστικής επανάστασης

κρατάει ένα λεπίδι αληθινό ,

με λάμα βουτηγμένη στην εκδίκηση του δίκαιου.

Χιλιάδες ιδέες και πεπρωμένα

απέναντι στο δίκαιο της πυγμής.  

by Thanasis Panou (Σημειώσεις) 








  

«ΠΟΣΟ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΕΙΣΑΙ;»

 

Με την τεχνολογία να εξοπλίζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα δεν έχει αποτινάξει θρύλους και παραδόσεις χιλιάδων ετών, εξακολουθώντας να πιστεύει σε μια σειρά από δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι συνοδεύουν τον άνθρωπο στα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του: τη γέννηση του , το γάμο του, την ασθένεια , ακόμα και το θάνατό του. Ο λόγος –φαινομενικά – είναι : Ανεξαρτήτως του πόσο έχουμε παλέψει για κάτι , πάντα κάτι μπορεί να πάει στραβά και, συνεπώς , το κακό και η ατυχία παραμονεύουν παντού, ακόμα και όταν είμαστε απόλυτα σίγουροι για το αντίθετο. Ο Γ. Αδαμόπουλος από την ομάδα ερευνών «alpha research team” αναλύει τις σημαντικότερες από αυτές τις δεισιδαιμονίες οι οποίες επιζούν μέχρι σήμερα. 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13:

Ανέκαθεν, η Παρασκευή εθεωρείτο η «χειρότερη» ημέρα της εβδομάδας.

Για τους χριστιανούς, η εξήγηση για την εν λόγω πεποίθηση είναι απλή:

Ο Χριστός σταυρώθηκε ημέρα Παρασκευή.

Από την άλλη, ο αριθμός 13 θεωρείται συνώνυμο της ατυχίας σε πολλούς πολιτισμούς. Και εδώ συναντάμε μια πιθανή χριστιανική προέλευση , καθώς ο Ιούδας, ήταν ο 13ος παρευρισκόμενος στο Μυστικό δείπνο.

Για άλλους , στις 13 Οκτωβρίου του 1307, ημέρα Παρασκευή, ο βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος Δ΄, συνέλαβε χιλιάδες μέλη του ιπποτικού τάγματος από τους θρυλικούς Ναιτες Ιππότες τόσο βίαια και αποτροπιαστικά, ώστε η ήμερα αυτή έμεινε παροιμιώδης.

Στην Ελλάδα η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη, γιατί έχει συνδυαστεί με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, που σημάδεψε το τέλος της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή 400 χρόνων σκλαβιάς στους Οθωμανούς. Το περιστατικό έλαβε χώρα στις 29 Μαΐου του 1453, ημέρα Τρίτη.

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ:

Η φράση ¨χτύπα ξύλο» είναι από τις πιο διαδεδομένες στην Ελλάδα και γίνεται πράξη με ένα χτύπημα σε μια ξύλινη επιφάνεια. Η πεποίθηση πολλών αρχαίων πολιτισμών ήταν ότι τα δένδρα κατοικούνταν από πνεύματα. Έτσι, οποιοσδήποτε ήθελε να ζητήσει από το πνεύμα του δένδρου να παρέμβει και να βοηθήσει ώστε να μη συμβεί κάτι κακό, δεν είχε παρά να χτυπήσει ξύλο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως όταν δεν υπάρχει ξύλο διαθέσιμο, χτυπάμε οτιδήποτε, προκειμένου να γίνει η απαραίτητη κίνηση!

Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΚΑΛΑ:

Η ερμηνεία για τη συγκεκριμένη δεισιδαιμονία εστιάζεται στο ίδιο το σχήμα της ανοιχτής σκάλας, που σχηματίζει ένα τρίγωνο με το έδαφος. Το τρίγωνο παραπέμπει ευθέως στον ιερό για τους χριστιανούς αριθμό 3 και, συνεπώς διασχίζοντας το έδαφος κάτω από μια σκάλα, ουσιαστικά παρεμβαλλόμαστε μεταξύ των πλευρών του τριγώνου, «σπάμε» την Τριάδα και, άρα, προκαλούμε το μένος του Θεού.

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ:

Όλοι γνωρίζουν πως το σπάσιμο ενός καθρέπτη είναι μεγάλη γρουσουζιά, ενώ η κακοτυχία που θα ακολουθήσει οριοθετείται και χρονικά: επτά ολόκληρα χρόνια! Πολύ πριν εφευρεθούν οι καθρέφτες, ο άνθρωπος μπορούσε να δει την αντανάκλαση του εαυτού του στην επιφάνεια μιας λίμνης.

Οποιαδήποτε διαταραχή στη λίμνη κατέστρεφε την αντανάκλαση και, συνεπώς, εθεωρείτο κακοτυχία για αυτόν που κοιτούσε τον εαυτό του. Με τον «ερχομό» των καθρεφτών, η διαταραχή ισοδυναμούσε με το σπάσιμο του καθρέπτη. Για λόγο όμως ο αριθμός της «τιμωρίας» σχετίζεται με το επτά; Δυο απόψεις κυριαρχούν.

Η μία άποψη υποστηρίζει , όταν οι καθρέφτες έγιναν ευρέως διαδεδομένοι ήταν τόσο ακριβοί, που το σπάσιμο ενός σήμαινε ότι ο «δράστης» θα έπρεπε να μείνει επτά χρόνια στην υπηρεσία του ιδιοκτήτη του καθρέφτη για να τον ξεπληρώσει. Η άλλη άποψη υποστηρίζει, ότι τα επτά χρόνια προέρχονται από την αρχαία ρωμαϊκή πεποίθηση πως το σώμα αναγεννάτε κάθε επτά χρόνια και, συνεπώς, προκειμένου να «γιατρευθεί» η ζημιά που επήλθε στο σώμα από το σπάσιμο του καθρέφτη, απαιτούνται επτά χρόνια. 

Η πίστη σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες λειτουργεί αντισταθμιστικά στον πιο αρχέγονο φόβο της ανθρώπινης ύπαρξης: το φόβο για το άγνωστο, για εκείνο που δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε, αλλά ούτε και να αντιμετωπίσουμε.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί της καθημερινότητας και ο φόρτος της εργασίας , η πίεση από την κάθε λογής εξουσία, αλλά και η σύγκρουση μεταξύ του «θέλω» και του «πρέπει», δημιουργούν στον καθέναν από εμάς μια συναισθηματική ένταση, ένα άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι, για το τι κρύβεται στην επόμενη στροφή της ζωής μας. Έτσι χρειαζόμαστε έναν τρόπο να καταπολεμήσουμε αυτό το άγχος, κάτι δηλαδή που θα μας παρέχει μια υποτυπώδη ασφάλεια και, κυρίως, την πίστη ότι «όλα θα πάνε καλά».

Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται στον άνθρωπο ο παράγοντας των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών προσφέροντάς του –απλόχερα- μια ανακούφιση από την πίεση και μια σειρά θετικών σκέψεων. όταν χτυπάμε ξύλο παραχωρούμε την πρωτοβουλία στην «άλλη πλευρά».

Έτσι όμως, δεν αναγνωρίζουμε τη δική μας συμμετοχή και ευθύνη σε μια κατάσταση και ανάγουμε τα πάντα στην κακοτυχία και την γρουσουζιά. Έμμεσα η δεισιδαιμονία μας οδηγεί στο να είμαστε θεατές του ίδιου μας εαυτού. Ασκώντας μια σειρά πρακτικών αμφιβόλου προελεύσεως και αποτελεσματικότητος, βάζουμε στην άκρη τις δικές μας δυνάμεις και βασιζόμαστε στο άγνωστο. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως η πίστη στο υπερβατικό μπορεί να κινήσει βουνά.

Η ανθρώπινη θέληση όμως μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα…