Τα Κόκαλα

video

…

«Μου’ δειξαν», λέει, ένα τεύχος με τερατώδη και απάνθρωπα κείμενα.

«γιατί γράφεις έτσι;» με ρώτησαν με το δάχτυλο τους να με στοχεύει.

«όμως τα κόκαλα…» είπα. Δεν είναι παρά σύμβολα. Είτε με σάρκα, είτε ώσπου να σωριαστούνε καταγής, σημαίνουν την ζωή και τον θάνατο μαζί. Υπάρχει ποιο τίμια αλήθεια από αυτό;

-Ναι, αλλά εσείς τα παρουσιάζεται άσαρκα, σωριασμένα καταγής ψόφια. Έχετε γεμίσει σελίδες με αυτά, για την ακρίβεια όλες οι σελίδες σας έχουν κόκαλα. Δεν είπαμε βέβαια τα κείμενα σας να είναι και ασπόνδυλα αλλά…

-Προβληματίστηκα με αυτές τις παρατηρήσεις και ξαναδιάβασα όλα τα κείμενα μου. Πράγματι, πολλά κόκαλα παντού. Η ζωή και ο θάνατος πάντα παρέα σε κάθε πορεία ιστορίας, είτε έρωτα είτε εσωτερικής μάχης και εξωτερικού πολέμου. Έτσι, με την αναντίρρητη λογική του τόσο χαρούμενου γαλάζιου τα έβαψα όλα, γέμισα τις σελίδες όλες με γαλάζιο, ώσπου τελικά έφτιαξα έναν απέραντο ουρανό. Έναν αισιόδοξο πεντακάθαρο ουρανό χωρίς κανένα σύννεφο, χωρίς ούτε ένα μαύρο πουλί. Η αλήθεια είναι ότι άρχισαν να με αγαπάνε και όλοι έτρεχαν να αγοράσουν τα βιβλία μου. Το τι απέγινε όμως στην πορεία με έκανε να μετανιώσω που υιοθέτησα την παραδοξολογία πως όλα πάνε καλύτερα αν πετάς μόνιμα στο γαλάζιο χωρίς ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Ένοιωσα πως ενώ όλοι με αγάπησαν και με αποδέχτηκαν, στην ουσία τα ασπόνδυλα κείμενά μου χωρίς τον συνταιριασμό του θανάτου, πρόδιδαν την αληθινή συγκίνηση. Άφηναν το δράμα απέξω. Εύσαρκα και πλαδαρά από την καλοπέραση του μόνιμα γαλάζιου, χωρίς κόκαλα, τα αγάπησαν ως ακίνδυνα γιατί δεν λογάριαζαν τον σφηνωμένο πόνο που βρίσκεται παντού στην κοινωνία. Έτσι, όπως κανένα άλογο δεν τρέχει από μόνο του να μπει κάτω από τα χαλινάρια, ελεύθερος έπεσα ξανά στη γη παρέα με τα κόκαλα και το δράμα τους.

Ωραίο το άπλετο φως, θρέφει τα κόκαλα με σάρκα, αλλά τι θλίψη είναι η έλλειψη της νύχτας που λατρεύει όλες τις φάσεις, όλο το φάσμα πέρα και από τα φαινόμενα.

Άλλωστε, ο συγγραφέας, ο καλλιτέχνης και ο  μουσικός επινόησαν την αγρύπνια και τις μεταμορφώσεις.