Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014







Γύρισε την πλάτη
στον παραμορφωτικό καθρέπτη
πριν όλα πέσουν και χαθούν
στο αναλυτικό και λογικό
σε ότι μας σκιαγράφησαν κλονιζόμενους.
Άδραξε το αψηλάφητο,
Να η πρώτη σου
Η γνήσια πράξη.




ΚΕΡΔΟΣ

Βαρβαρόφωνε κενολόγε,
δίνη τρελής μοίρας
ποιος θέλει ή μπορεί να σου ξεφύγει...



ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Η βροχή σήμερα είναι ανάλαφρη και καθαρή
και άφοβα χορεύει ο ιστός της αράχνης
που αόρατα ,
παντού υπάρχει αιμορραγώντας




ΑΞΙΑ

Κάθε αξία γεννήθηκε
σαν αστραφτερό λέπι σκέψης
για να φανερώνει
 μια φυλή προνομίων.




Καρπέ δακρύων,
άνθησες στο δένδρο του ελέους
και με χρυσό παρέσυρες τον θάνατο
στο κόσμο των ονείρων,
Καρπέ, της σήψης και της ζύμωσης
και της ανάστασης ελπίδα.



ΜΩΒ


«Ορφέας, Ακένατον, Κρίσνα, Μωυσής,
Ζωροάστρης, Βούδας, Κομφούκιος,
Λάο-Τσε, Ιησούς, Μωάμεθ»








Η ΜΟΝΙΜΗ ΣΚΟΠΙΑ













Η ΜΟΝΙΜΗ ΣΚΟΠΙΑ


Κουρνιάζω εκεί...και θησαυρίζω αξίες ,
Σκοπός της κατοίκησης
ανάμεσα σε δύο συμπαντικούς χρόνους.
Η σκοπιά μου είναι ατσάλινη
είναι η περιπλάνηση
στην ίδια μου την ιστορία,
η συνωμοτική ματιά
με τους προγόνους μου
που από το ένδοξο παρελθόν
μου κλείνουνε το μάτι...

Ξέρετε,
Είναι πλέον σαν φετίχ
η μόνιμη η κρίση
η σκοπιά μου είναι φορτωμένη
και τα τοίχοι της αμφιθυμία
έντασης μεσογειακής.
Και εγώ,
με το παρόν,
για πάντα στις επάλξεις.





ΤΟ ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ







Όταν στην εφηβική ηλικία στην ύπνωση και την λατρεία των νέων πραγμάτων μου έκαναν δώρο ένα δερμάτινο πορτοφόλι με ένα χαρτονόμισμα και την ευχή να είναι πάντα γεμάτο και χρηματοσπαρμένη η ζωή, ήταν ήδη πολύ αργά. Η σχέση μου με το χρήμα είχε ήδη προσδιοριστεί ανάποδα από την παιδική μου ηλικία . Αντί συλλέκτης , καταστροφέας.

Και εξηγώ: Ο πατέρας μου, ταμίας στην Εθνική τράπεζα γνώριζε την αδυναμία μου για ένα συγκεκριμένο κομμάτι της εργασίας του. Έτσι από την ηλικία περίπου των οκτώ ετών με είχε δίπλα του τη μέρα της απόσυρσης – καταστροφής των παλαιών χαρτονομισμάτων. Τα χρήματα άλλωστε για το κάθε παιδί , στην αρχή είναι ακατανόητα, κλεισμένα στην αδρανή ύλη χωρίς να εγείρουν εκπλήξεις. Αντίθετα, το μηχάνημα – καταστροφέας, έγινε για εμένα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Είχε μια μεγάλη ξύλινη βάση , σιδερένιο γυαλιστερό σώμα, λαιμό που κατέληγε σε μια μαύρη κεφαλή - χερούλι και μια μουσούδα που τοποθετούσαν τα χαρτονομίσματα. Ο χρηματοφάγος αυτός έγινε έτσι κάτι σαν παιδικός μου φίλος . Έως την εφηβεία μου μάλιστα , με ευχάριστο τρόπο είχα καταστρέψει εκατομμύρια ίσως και δισεκατομμύρια δραχμές.

Αντίστοιχα, το δερμάτινο πορτοφόλι μου φιλοξένησε την αστυνομική, φοιτητική, στρατιωτική ταυτότητά μου, κλίσεις της τροχαίας , εκκαθαριστικά της εφορίας , εισιτήρια συναυλιών , οικογενειακές και μεγάλων ερώτων φωτογραφίες. Στη θήκη των χαρτονομισμάτων το πρώτο τυχερό χαρτονόμισμα σφυρηλατώντας την εκ των πάντων συναλλαγή, αποβλακωμένο συντρόφευε στο αβέβαιο παιχνίδι της ζωής τα άλλα δυσκόλως εισερχόμενα και ευκόλως εξερχόμενα του είδους του.

Μέσα από τα αναθήματα και τις ορχήσεις της ζωής τα χρόνια πέρασαν και στη μέση ηλικία συνειδητοποίησα πως το πρώτο τυχερό χαρτονόμισμα αφού δεν εκπλήρωσε τον σκοπό του έπρεπε και αυτό να καταστραφεί. Η τέφρα του σήμερα βρίσκετε ανάμεσα στα πτυχία και τα άλλα τρόπαια της ζωής μου, υπογραμμίζοντας την κοσμοθεωρία μου που και ο παιδικός μου φίλος , ο σιδερένιος χρηματοφάγος ακόμη και σήμερα μου υπενθυμίζει:
Υπάρχει ένας αθέατος δρόμος, ένας δεσμός αόρατος, όταν ψηλαφούμε τις ενέργειες και επιλογές της ζωής μας. Όταν η ύλη απαλλάσσεται από τον εαυτό της γίνεται η μέθοδος για την αναζήτηση της γαλήνης και της ευτυχίας.
Η ευτυχία δεν έχει καμιά σχέση με το χρήμα αφού το χρήμα δεν υπήρξε ποτέ στα παιδικά όνειρα.