ΌΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ

ΟΤΑΝ ΞΕΡΕΙΣ ΛΙΓΟ Η ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ή

ΌΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ:

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ

Υπάρχουν  εκδότες κυριευμένοι από το άγχος των πωλήσεων οι οποίοι ξεχνούν να ανοίξουν κανένα βιβλίο το Σαββατοκύριακο, όπως θα όφειλαν.

Υπάρχουν ιερείς που δεν έχουν διαβάσει τη βίβλο, φιλόσοφοι που δεν γνωρίζουν καλά τι έχουν πει ο Νίτσε ή ο Χέγκελ , κριτικοί λογοτεχνίας ανίκανοι να διακρίνουν ένα καλογραμμένο βιβλίο από ένα γεμάτο κοινοτυπίες.

Ένας επαγγελματίας συγγραφέας, αποβλακωμένος  από τη συμβατική ζωή του, αρκείται στο να επανεκδίδει κάνοντας μικρές αλλαγές , συνεχώς το ίδιο βιβλίο.

Ένας ποιητής που με ευχαρίστηση δέχεται να αποκαλείται έτσι, δυσκολεύεται να απαγγείλει δέκα στίχους .

Δημοσιογράφοι με το να διαβάζουν συνεχώς εφημερίδες με σκοπό να τις αντιγράψουν , δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο τη δημοσιογραφική στενή γραφή. Διάφορες διασημότητες εκδίδουν με τη μεγαλύτερη ευκολία βιβλία επί παντός του επιστητού, όπως και οι πολιτικοί.

Η σκληρή ρήση του Πολάν επαληθεύεται:

«Γίνεται πρώτα διάσημοι και μετά μπορείτε να γράψετε»

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:

ΌΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ

Υπάρχει τεράστια , απαράδεκτη ραθυμία των «πολιτιστικών» υπεύθυνων ή υπαλλήλων, πνευματικών κέντρων και τοπικής αυτοδιοίκησης. Βρίσκονται άνετα εγκατεστημένοι στο σύστημα , όλο καλές ιδέες και δημοκρατικές διδαχές ή απλά αντιδιανοούμενοι ικανοποιημένοι από την κοινωνική τους άνοδο και αποφασισμένοι να μην αλλάξουν τίποτα.

Άλλωστε γιατί να δουλέψουν; Όταν αυξάνεται η άγνοια , τα προνόμια τους πολλαπλασιάζονται. Όταν η βλακεία και ο φανατισμός εξαπλώνονται, ελπίζουν κρυφά , αν και υποστηρίζουν το αντίθετο , πως υπηρετούν μια τυραννία, η οποία επιτηρεί τα συμφέροντά τους. 

Η ΕΠΙΚΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ…

<Η ευθύνη είναι συλλογική. Δεν ωφελεί να είμαστε παθητικοί και να ανεχόμαστε τους άθλιους εργάτες της καταστροφής , που μέρα με τη μέρα βαθαίνουν το κοινό μας τάφο λέγοντας «δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά»  ή πιο απλά  ΦΑΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ!>

Ο Μ. Αλέξανδρος , ο Μακεδόνας ηγέτης, δείχνει τις εκπολιτιστικές – ειρηνιστικές του ιδέες μέσα από τον όρκο του  που αποτελεί ένα διαχρονικό μάθημα . Από τον μεγάλο Αλεξανδρινό φιλόσοφο Ερατοσθένη  (257-194 πχ) διασώζεται:

ΟΡΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 324 Π.Χ

Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι,

Να ευτυχήσετε με την ειρήνη.

Όλοι οι θνητοί ,  απ΄ εδώ και πέρα,

να ζήσουν σαν ένας λαός μονιασμένοι,

για την κοινή προκοπή.

Να θεωρείτε την οικουμένη πατρίδα σας ,

με κοινούς νόμους , όπου θα κυβερνούν οι άριστοι,

ανεξαρτήτως φυλής.

Δεν χωρίζω τους ανθρώπους ,

όπως κάνουν οι στενόμυαλοι

σε Έλληνες και βάρβαρους.

Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ,

Ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν.

Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την Αρετή.

Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας

 και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο.

Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές ,

δεν θα καταφύγετε στα όπλα , παρά θα τις λύσετε ειρηνικά.

Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.

 Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη,

αλλά ως κοινό πατέρα όλων…

Από μέρους μου , θεωρώ όλους ίσους,

 λευκούς και μελαμψούς.

Και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου,

 αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι.

Όσο περνάει από το χέρι μου

 θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι.

Τον όρκο τούτον που δώσαμε με την σπονδή απόψε

 κρατήστε τον σαν σύμβολο αγάπης…

Τα παραμύθια μιλούν συχνά με θαυμασμό για τους αρχαίους εκείνους πολεμιστές που μπορεί να σκότωναν με το σπαθί τους στρατιές εχθρών, μπορούσαν όμως να συγκινηθούν από το δάκρυ ή χαμόγελο ενός παιδιού, από τον θρήνο μιας μάνας, να χαρίσουν τη ζωή σε έναν τίμιο άνθρωπο… Είχαν τις αδυναμίες και ευαισθησίες του ανθρώπου με ψυχή.

Οι άνθρωποι του Ομήρου μάχονται με τα σπαθιά και τα λόγια . Είναι φυσικοί, απροσποίητοι, καυχησιάρηδες, άτρομοι, ριψοκίνδυνοι. Σέβονται το νεκρό αντίπαλο, αισθάνονται τον πόνο του νικημένου, αλλά υποτάσσονται στη σκληρή ανάγκη του πολέμου. Όλη η πανουργία τους εξαντλείται σένα  ξύλινο άλογο. Ο αγέρωχος και ακατανίκητος πολεμιστής γίνεται η δόξα του τόπου του ή και αθάνατος μύθος. Γίνεται παραμύθι και τραγούδι.

Ο πόλεμος άρχισε να μεταμορφώνεται σε ολόσωμη φρίκη από τότε που στοχάστηκε να συντρίψει το ηθικό του αντιπάλου του, χτυπώντας τον  άμαχο πληθυσμό. Αυτό ήταν ήδη μια ατιμία. Οι βομβαρδισμοί αμάχων πληθυσμών μεταμόρφωσαν τους μονομάχους σε κοινούς δολοφόνους. Ένας τεχνοκράτης πολεμοκάπηλος, κρυμμένος κάπου στην ασφάλεια , αθέατος, ψύχραιμος, δεν έχει παρά να πατήσει ένα κουμπί και να αφανίσει λαούς. Η επική χειρονομία έχει πεθάνει.

Δε θα υπάρξει ποιητής να εγκωμιάσει εκείνους που θα εξαπολύσουν πυραύλους. Σήμερα με τα όπλα του πολέμου και της ειρήνης , καταβροχθίζουμε τις αποστάσεις της ιστορίας . Μπροστά μας στέκει η επιστήμη που θα μπορέσει να σφηνώσει ένα πύραυλο κατάστηθα στο μεγάλο σύμπαν , ανάμεσα στους φαντασμαγορικούς αστερισμούς , στην παγερή μοναξιά του χάους. Θα είναι αυτό το λαμπρότερο τρόπαιο της θείας παραφροσύνης του πνεύματος

Οι τελευταίες πολεμικές ιαχές μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε όλοι ότι στόμωσε η ηθική ευαισθησία. Έννοιες όπως η Δικαιοσύνη (άξονας του Ελληνο-ρωμαϊκού ήθους) ή η φιλαλληλία (θεμέλιο της χριστιανικής αρετής) έχασαν το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε πως οι ‘άγριοι’ του παρθένου δάσους , οι «απολίτιστοι», πολεμούν τιμιότερα από τους πολιτισμένους. Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ουμπέρτο Εκο  <σήμερα βρήκαμε τον τρόπο να εξαφανίσουμε τα σκουπίδια. Γιατί η βρωμιά γεννιόταν  από τη φτώχεια, η οποία μπορούσε να μειωθεί, ενώ τα σκουπίδια όπως και τα ραδιενεργά απόβλητα γεννιούνται από την καλοπέραση, την οποία δεν κανείς δεν μπορεί να μειώσει.>.

Η ευθύνη είναι συλλογική.

Δεν ωφελεί να είμαστε παθητικοί και να ανεχόμαστε τους άθλιους εργάτες της καταστροφής , που μέρα με τη μέρα βαθαίνουν το κοινό μας τάφο λέγοντας «δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά»  ή πιο απλά «ΦΑΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ!»

«Δια γαρ των  χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίνονται». ΦΑΙΔΩΝ-ΠΛΑΤΩΝ

 «Πηγές  Θουκυδίδης, Ερατοσθένης, Λ.Μπουνιέλ.  Παπανούτσος, Ι.Μ Παναγιωτόπουλος»

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Δεν φοβάμαι για την Ελλάδα…

Ο Έλληνας μπορεί πάντα και βρίσκει λυσεις…

Αμα ζοριστεί…

Ενώ ο Ευρωπαίος...

Η γλωσσική μας μουσταλευριά -15-

 

«Η ΚΟΛΟΚΥΝΘΟΠΛΗΓΙΑ»

Ο  Συγγραφέας λατρεύει τις κολοκύθες.

Το ύφος του κειμένου  πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της «κολοκυνθοπληγίας», δηλαδή του χτυπήματος στο κεφάλι του αναγνώστη με μια ξερή κολοκύθα.

Έτσι το ανάγνωσμα μετατρέπεται σε  «ανθυπνωτικόν φάρμακον»,

 δηλαδή κρατάει σε ενδιαφέρον και εγρήγορση τον (απαίδευτο) αναγνώστη.

ΛΟΥΦΑ-ΛΟΥΦΑΡΩ

 Κατά το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής (Σταματάκου) το ρήμα «λοφάω»,

σημαίνει   αναπαύομαι, ησυχάζω. 

 Για τους ναυτικούς , «κοπάζει» και ο άνεμος.

Η λέξη είναι δημοφιλέστατη στην Ελλάδα και επισύρει και το χαμόγελο της σύμπνοιας.

Αξιοσημείωτη είναι η αντίστοιχη της λούφας , ξενική έννοια «undertime» .

 Η αστυνόμευση των υπαλλήλων , ώστε να μην λουφάρουν στην εργασία τους, να μην παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, να μην συνομιλούν και να μην κάνουν κοπάνες, δηλαδή να ζουν μόνιμα με το «overtime» , την λογική της υπερωρίας , επινόησε αυτή την αντίδραση.

 Να κλέψεις χρόνο , για να αντέξεις την πίεση του «overtime» και γενικά την πίεση από ότι δεν γουστάρεις.

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ -

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ  - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ-

Η σειρά της Συρίας…

  Μια φορά και έναν καιρό η πραγματική δημοκρατία προέκυπτε μέσα από συγκρούσεις και διαμάχες που για δεκαετίες, ακόμη και αιώνες , διαμόρφωναν παραδόσεις και ιστορική συνείδηση.

 Όταν αγνοείς αυτές τις αξίες δεν μπορείς να πείσεις τους άλλους για την δημοκρατία σου, απλά προσπαθείς να την επιβάλλεις. Πρόκειται για τερατώδη αλαζονεία που είχε προβλέψει ο Θουκυδίδης, πριν από 2.500 χρόνια "γιγνόμενα μεν και αεί εσόμενα έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η"

(οι πόλεμοι και οι διαμάχες θα επανέρχονται όσο ο  άνθρωπος δεν αλλάζει).

 Είμαστε ένας πολιτισμός αιώνων και μπορούμε να καταλάβουμε την σημασία των μνημείων που αναδύουν αδιάψευστα την ιστορία. Σεβόμαστε την χειροπιαστή απόδειξη ιστορίας και τους πολιτιστικούς θησαυρούς , όλων των λαών.

Εντύπωση προκαλεί ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και Βρετανία δεν έχουν υπογράψει το Καταστατικό της Διάσκεψης της Χάγης -1954- περί "Προστασίας της Πολιτιστικής κληρονομιάς σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης".

   Για την ακρίβεια η Βρετανία έχει υπογράψει αλλά δε το έχει επικυρώσει!! Αποτελεί μεγάλη ειρωνεία το γεγονός αυτό μιας και Βρετανοί ήταν οι πρώτοι αρχαιολόγοι, όπως ο Μαξ Μαλόουαν, σύζυγος της Αγκάθα Κρίστι, που βοήθησαν να ερευνηθούν πολλοί αρχαιολογικοί χώροι.

Αλλά εμείς γνωρίζουμε καλά , από τα δικά μας γλυπτά του Παρθενώνα, την λογική της αγοράς της Δύσης. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η Μέση Ανατολή και το Ιράκ που έχουν πολιτισμό, γραφή και πολύπλοκες αρχιτεκτονικές κατασκευές .

 Από την εποχή της εγκαθίδρυσης του σύγχρονου κράτους του Ιράκ , στις αρχές του 1920 ήταν διαρκής η προσπάθεια δίπλα στο πλούτο της Γής να αναπτυχθεί και η συνείδηση του μεγαλύτερου πλούτου, της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αυτή την προσπάθεια την ενστερνίστηκε ακόμη και ο ΣΑΝΤΑΜ ΧΟΥΣΕΙΝ που χρησιμοποίησε την δόξα της χώρας του για την οικοδόμηση του νέου κράτους. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι φοιτητές στη σχολή των Καλών Τεχνών στη Βαγδάτη ανέρχονται σε 2.800 άτομα!!! 

Με ανοιχτές πληγές από τις "έξυπνες" βόμβες της Δύσης, της πολιτισμένης φυσικά, ο παράδεισος της πολιτιστικής κληρονομιάς μετατράπηκε σε κόλαση, μαζί με τα αμέτρητα θύματα αφήνοντας στη σκιά τον τρόπο που αποφασίστηκαν αυτά. Και αν ο διεθνής νόμος απαγορεύει τον προληπτικό πόλεμο, εμείς ως Έλληνες θα συμπληρώναμε ότι ένας πολιτισμός αιώνων δεν μπορεί να παίρνει προληπτικά μέτρα άμυνας απέναντι στους Βαρβαρόφωνους πολιτισμένους ως προς την  υλική  διαβίωση .

 Όταν μια βόμβα χτυπά ένα μουσείο , πολύ απλά οι συνέπειες μπορεί να είναι η εξάλειψη μιας ιστορίας 6.000 ετών. Των Σουμερίων, των Ακκαδίων, των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων, του Χαμουραμπί, του Ναβουχοδονόσορ. Η Χώρα μας το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Όπως ότι και τα αγάλματα  πονάνε. αισθάνονται,  κακοποιούνται ακόμα και από τα μάτια ενός φιλοθεάμονος κοινού.

Οι καιροί ξαναέγιναν κακοί. 

Τα λόγια, ήπιων και χαμηλών τόνων των πολιτικών διαιωνίζουν καταστάσεις λες ότι η 'ιερή' στασιμότητα των πάντων είναι ο σκοπός τους.

 Τα κλεμμένα όμως μνημεία τέχνης φωνάζουν σε όλους μας.