Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΜΙΝΑΔΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ






























< Οι θρύλοι και οι δοξασίες για τα δαιμόνια και τα κάθε είδους 

πνεύματα έχουν κοινή προέλευση από τις ειδωλολατρικές γιορτές

 που σχετίζονται νε την συμβολική έννοια της καμινάδας

 ή το χειμερινό ηλιοστάσιο. 

Οι καλικάντζαροι , ο Αι-Βασίλης , οι «παγοντσίτε» 

 για τους βούλγαρους και οι « καραόντσα» για τους Σέρβους ,

 κατεβαίνουν από τις καμινάδες , 

οι οποίες αποτελούν το δίαυλο επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο. 

Ο «Βραχνάς» (εφιάλτης) των προγόνων μας ,

ο «δράκος» για τους Σέρβους, οι «μάγισσες» για τους σλάβους,

 έρχονται στα σπίτια μας με αυτό τον τρόπο, 

όπως μας πληροφορούν οι λαϊκές παραδόσεις. 

Μάλιστα , σε διάφορες περιοχές πιστεύουν

 ότι όπως ο Αι-Βασίλης έτσι και τα πνεύματα 

που χρησιμοποιούν τις καπνοδόχους μας, 

δεν είναι πονηρά δαιμόνια , αλλά έρχονται να δουν , 

αν το σπίτι είναι καθαρό και αν όχι, τιμωρούν τους τεμπέληδες

 νοικοκύρηδες…κατουρώντας τη φωτιά για να τη σβήσουν. 

Τη φωτιά, το δυνατό αυτό στοιχείο, 

που πρέπει να είναι αναμμένη μέρα και νύχτα ,

 ως σύμβολο της εστίας του σπιτιού. 

Η καμινάδα δηλαδή αποτελεί το φετίχ των πονηρών πνευμάτων

 αλλά και των «εποπτικών» ματιών της παράδοσης.
















ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ


ΟΙ αποκριάτικες εκδηλώσεις στη συνέχεια, 

είναι συνδεδεμένες με τα ανθεστήρια, 

γιορτή αφιερωμένη στο Διόνυσο. 

Κατά την πρώτη μέρα , γνωστή ως Πυθοίγια, 

οι Αθηναίοι άνοιγαν τα πιθάρια με το νέο κρασί τους

- οι Αρχαίοι Έλληνες για την αποθήκευση του μούστου

 δεν χρησιμοποιούσαν ξύλινα βαρέλια αλλά πήλινους πίθους- 

και μετέφεραν μια ποσότητα στο «εν λίμναις» ιερό του Διονύσου.

 Το ανακάτευαν με νερό- ή συνήθης αναλογία ήταν τρία νερό

 προς ένα κρασί- προσφέροντας στη συνέχεια

 το πρώτο ποτήρι στο Θεό.




Ακολουθούσαν η δοκιμή του νέου κρασιού από ειδικές κανάτες.

 Τις χοές και φυσικά η κρασοκατάνυξη , στην οποία ελεύθεροι, 

ικέτες,  δούλοι και επισκέπτες «έμελπον τον Διόνυσον, 

χορεύοντες και ανακαλούντες ευανθή και διθύραμβον 

και βακχευτάν και βρώμιον». 

Διεξάγονταν και αγώνες οινοποσίας στους οποίους ο νικητής 

κέρδιζε έπαθλο έναν ασκό γεμάτο κρασί ευλογημένο 

από τον Διόνυσο. 

 Στη γιορτή ορισμένοι μεταμφιεσμένοι σε σατύρους, 

ανεβασμένοι πάνω σε άμαξες , πείραζαν με βωμολοχίες 

όσους συναντούσαν.













Η ΑΠΟΧΗ.



 Μια σημαντική ομοιότητα ανάμεσα στα ανθεστήρια

 και στις απόκριες ήταν η ακολουθούμενη νηστεία.

 Για τους χριστιανούς μετά τις εκδηλώσεις του καρναβαλιού

 αρχίζει η περίοδος της νηστείας και αποχής από κρέας

 και διασκεδάσεις. 

Στην αρχαία Ελλάδα αντίστοιχα , μετά το ξεφάντωμα

 των χοών ακολουθούσαν οι χύτροι, 

η Τρίτη μέρα των ανθεστηρίων , μια μέρα μιαρή και πένθιμη.

 Πένθιμη γιατί ήταν αφιερωμένη στον αδρανή 

και σιωπηλό κόσμο των νεκρών, 

οι ψυχές των οποίων είχαν ανέλθει κατά την προηγουμένη μέρα

 στη γη και κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους θνητούς , 

για να δοκιμάσουν και αυτές

 το αξεπέραστο δώρο του Διονύσου.

 Φυσικά μετά, όπως και στα έθιμα των ινδιάνων 

αλλά και της «νέας ηπείρου» ,

 έπρεπε και πάλι να εγκαταλείψουν το φωτεινό και ζεστό κόσμο

 των ζωντανών και να επιστρέψουν 

στα σκοτεινά και παγερά λημέρια των σκιών.























(Απόσπασμα απο το δοκίμιο Συγκριτικής Γνωσιολογίας -ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΑ- ).

 ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ-κοινωνιολόγος-εγκληματολόγος-  















ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.







Οι κοινωνικό-πολιτικές ιδεολογίες του σήμερα όμως, 



καλλιεργούν και την σημερινή εξουσία της παγκοσμιοποίησης


 , που στηρίζεται στο ρητό 

«Κράτα το λαό σε φόβο,


 μόνο έτσι κατορθώνεις τη σωτηρία της εξουσίας σου» .




























                                        Η ΕΞΟΥΣΙΑ.






 Η Γερακοφωλιά της εξουσίας με το φετίχ της τρομολογνείας


προσφέρει απλόχερα την προστασία ή την ελπίδα διεξόδου 



από τις φοβίες της βίας και των κοινωνικών προβλημάτων ,



που η ίδια αναπαράγει. 



Στην Αρχαία Ελλάδα , η ηθικό-ιδεολογική και φιλοσοφική 



θεώρηση για την εξουσία  παρουσίαζε ξεκάθαρα τα πράγματα 



ακόμα και μέσα από την μυθολογία .



 Η βία είναι πρόσωπο, η ποίηση της υπέρτατης δύναμης, 



κόρη του Πάλλοντα και αδελφή του Ζήλου , της Νίκης



 και του Κράτους. Την τιμούσε ιδιαίτερα ο Δίας 



που την είχε κοντά του. 



Καθώς και τον αδελφό της , Κράτος, 



(προσωποποίηση της δύναμης της κυριαρχίας). 



Το κράτος και η βία 



(η οποία είναι βουβό πρόσωπο) παρακολουθούν ως εκπρόσωποι 



του Δία, το κάρφωμα του Προμηθέα στον Καύκασο 





 (Προμηθέας δεσμώτης-Αισχύλου).























Στον Ακροκόρινθο η βία λατρευόταν στο ίδιο ιερό 

μαζί με την ανάγκη, αδελφή της Δίκης,


γυναίκα του Δημιουργού και μητέρα της Ειμαρμένης. 


Σε αντίθεση με τον δημιουργικό συμβολισμό της μυθολογίας,



αλλά και των εθίμων της λαϊκής παράδοσης,


 το σημερινό αειθαλές πράσινο χαρτονόμισμα, 

  «οικείο» και φιλόστοργο , χειραγωγεί , ετεροκατευθύνει 

                      και ιδιωτικοποιεί 

 την ελπίδα για το παρόν και το αύριο,

 σπέρνοντας «ζιζάνια βλαβερά» 

                         και στον κοινωνικό μεσαίωνα του 2012…
















































































Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ







ΧΙΟΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ - VIDEO A'

                                           




 Πληροφορίες μέλους: 

Κατηγορία:        Ποίηση, Μετάφραση, Πεζογραφία
Ημερομηνία γέννησης:        1943
Απεβίωσε:          2011
Τόπος γέννησης:       Αθήνα
Καταγωγή:         Ίος, Κρήτη
Σπουδές:      Ιταλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ


Επαγγ. Σταδιοδρομία:   Άρχισε να εργάζεται σε ηλικία 14 ετών και άλλαξε πλήθος επαγγελμάτων.

Από το 1982 μέχρι το 1992 εργάστηκε σαν μεταφραστής στο Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις Βρυξέλλες.

Παράλληλες Δραστηριότητες:   Ζωγραφική, γεωργία.

Εργογραφία:     Α. Ποίηση
Απόπειρες φωτός, Δωδεκάτη ώρα, 1966
Σχήματα απουσίας, Αρίων, 1973
Μεταμορφώσεις, Αθήνα, 1974
Τύποι ήλων, Εγνατία-Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1978
Λεκτικά τοπία, Καστανιώτης, 1983
Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, Υάκινθος,1986
Εσωτικά τοπία, Νεφέλη, 1991
Ο ακίνητος δρομέας, Νεφέλη, 1996
Ιδεογράμματα, Τα τραμάκια, 1997
Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά,Νεφέλη, 2000
Στο υπόγειο, Νεφέλη, 2004

Β. Πεζογραφία
Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα (Αφηγήματα), Αιγόκερως, 1981
Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς (Αφηγήματα), Πατάκης, 1995
Τα τρία μαγικά παραμύθια, Πατάκης 1997
Στο υπόγειο, Νεφέλη, 2004

Γ. Μεταφράσεις
Οκτάβιο Παζ, Ποιήματα, Σπηλιώτης, 1981
Ράσελ Έντσον, Όταν το ταβάνι κλαίει, Αιγόκερως, 1986
Ρομπέρτο Χουαρόθ, Κατακόρυφη ποίηση, Τα τραμάκια 1997
Τζέιν Όστεν, Περηφάνια και προκατάληψη, Πατάκης 1997
Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά, 2003
Δ. Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες
Σχήματα απουσίας Μτφρ. στα ολλανδικά και στα αγγλικά,
M. Blijstra και M. Muntz (Δίγλωσση έκδοση) Εκδ. TOR, ’μστερνταμ, 1971,
ISBN 90-70055-010

Μεταμορφώσεις και άλλα ποιήματα
, Μτφρ στα ολλανδικά, M. Blijstra. Εκδ. DE BEUK, ’μστερνταμ, 1976

Ξένες Γλώσσες:     Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ιταλικά και Ισπανικά.
Διεύθυνση:     Θροφαρί,   202 00 Κιάτο Κορινθίας






ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ


«Περάστε», είπε, «περάστε και καθίστε» , είπε στις συμφορές που χτύπησαν την πόρτα του.
«Θα τις κεράσω κάτι», σκέφτηκε, «ένα κομμάτι από την ψυχή μου θα πάρουν και θα φύγουν.
Θα κάτσουν λίγο και θα φύγουν. Φρούδες ελπίδες…
Θρονιάστηκαν εκεί και πού να το κουνήσουν…
Απ΄τις ευγένειες, πέρασε στις αγένειες και, άπαυτες , στις απειλές.
Κανένα αποτέλεσμα, ακλόνητες στις θέσεις τους, ήταν σαφές ότι δεν ήρθαν για να φύγουν.
Κάθισε, τέλος, και ο ίδιος.
Κουράστηκε και κάθισε απέναντί τους και με την ίδια απάθεια που τον κοιτούσανε
τις κοίταζε και αυτός.

(ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ – ΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΟΝΤΑ )







 ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Το παιδικό ποδήλατό μου, ο άλλοτε απαστράπτων Πήγασος
που απογειωνόταν μόλις τον καβάλαγα,
έχει για πάντα υπογειωθεί.
Κι ας λέω ψέματα αδιάκοπα, στον εαυτό μου και σε εκείνο,
πώς, κάποια μέρα ,
θα του αλλάξω λάστιχα, από την σκουριά του θα το γδύσω,
θα το λαδώσω και θα το γυαλίσω
κι μόλο τον κόσμο μαζί του θα γυρίσω. 

Το παιδικό ποδήλατό μου έχει για πάντα υπογειωθεί,
το ξέρω και το ξέρει.