Η γλωσσική μας μουσταλευριά -15-

 

«Η ΚΟΛΟΚΥΝΘΟΠΛΗΓΙΑ»

Ο  Συγγραφέας λατρεύει τις κολοκύθες.

Το ύφος του κειμένου  πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της «κολοκυνθοπληγίας», δηλαδή του χτυπήματος στο κεφάλι του αναγνώστη με μια ξερή κολοκύθα.

Έτσι το ανάγνωσμα μετατρέπεται σε  «ανθυπνωτικόν φάρμακον»,

 δηλαδή κρατάει σε ενδιαφέρον και εγρήγορση τον (απαίδευτο) αναγνώστη.

ΛΟΥΦΑ-ΛΟΥΦΑΡΩ

 Κατά το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής (Σταματάκου) το ρήμα «λοφάω»,

σημαίνει   αναπαύομαι, ησυχάζω. 

 Για τους ναυτικούς , «κοπάζει» και ο άνεμος.

Η λέξη είναι δημοφιλέστατη στην Ελλάδα και επισύρει και το χαμόγελο της σύμπνοιας.

Αξιοσημείωτη είναι η αντίστοιχη της λούφας , ξενική έννοια «undertime» .

 Η αστυνόμευση των υπαλλήλων , ώστε να μην λουφάρουν στην εργασία τους, να μην παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, να μην συνομιλούν και να μην κάνουν κοπάνες, δηλαδή να ζουν μόνιμα με το «overtime» , την λογική της υπερωρίας , επινόησε αυτή την αντίδραση.

 Να κλέψεις χρόνο , για να αντέξεις την πίεση του «overtime» και γενικά την πίεση από ότι δεν γουστάρεις.