Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

"Ο περιορισμός και μόνο στην οικονομική προσέγγιση των πάντων

είναι αυτός που οδηγεί στη μαζική κατάθλιψη" 

Η αντιμετώπιση της ζωής με οικονομικούς και μόνο όρους γνωρίζουμε ότι είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα. 

Ασφαλώς και η οικονομία έχει δεσπόζουσα σχέση στη σύγχρονη ζωή.

Το δυσάρεστο και παρανοϊκό όμως είναι ότι το χρήμα μετατράπηκε σε μοναδικό ενδιαφέρον και ο πλούτος σε μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων. Γνωρίζουμε επίσης, ότι στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται καμιά αρετή σε κανέναν, εκτός από το πόσο πλούσιος είναι. Ένας συνάδελφος εκπαιδευτικός που επέστρεψε από τις ΗΠΑ σχολίασε με απορία είπε «Έγινα καθηγητής ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ στις ΗΠΑ σε ηλικία 24 ετών. Ήρθα για διακοπές στην Ελλάδα και διαπίστωσα ότι στις παρέες δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για την εργασία μου.

Ο καθηγητής δεν έχει το κύρος που είχε στο παρελθόν και εξετάζοντας το ζήτημα διαπίστωσα ότι η αδιαφορία των συνομιλητών μου οφείλεται στο ότι με τη δουλειά αυτή δεν γίνεσαι πλούσιος».

Αντίθετα , θα συμπλήρωνα, οι πλούσιοι αντιμετωπίζονται με δέος σχεδόν από την κοινωνία. Οι επιχειρηματίες , ακόμη και οι νεόπλουτοι , απολαμβάνουν τον θαυμασμό όλων όπου βρεθούν, το ίδιο και οι αδρά αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές όπως επίσης και οι τραγουδιστές των σουξέ και των νυχτερινών κέντρων. Αυτή η μονοδιάστατη αντιμετώπιση της ζωής και των γεγονότων φυσικά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα, γιατί οι κρίσεις δεν είναι μόνο οικονομικές, και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απλές ώστε να λυθούν με οικονομικά μέτρα. ( Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον καθημερινό αγώνα του μέσου Έλληνα ούτε στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας).

Τα προβλήματα είναι πολυδιάστατα, έχουν ρίζες πολιτικές, πολιτιστικές, ιστορικές, πολιτισμικές, ψυχολογικές.

Ειδικά γα την Ελληνική οικονομία το πρόβλημα είναι σοβαρότερο , διότι σε σχέση με τις δυτικές πέρασε με τρομερή ταχύτητα τη φάση προσαρμογής στις διεθνείς συνθήκες ενώ είναι μια κοινωνία υπο συνεχή διαμόρφωση. Η ανάπτυξη στηρίχθηκε την τελευταία εικοσαετία σχεδόν αποκλειστικά στις επιδοτήσεις από την Ευρώπη και φυσικά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Και δεν μιλάμε μόνο για την οικονομία και την παραγωγικότητα αλλά και για όλα τα κοινωνικά φαινόμενα από τον Αθλητισμό ως και την Τέχνη.

Ακόμη και ο πολιτισμός ως οικονομική συναλλαγή αντιμετωπίζεται. Οι τιμές στις δημοπρασίες έργων τέχνης και οι εισπράξεις από τις πωλήσεις εισιτηρίων του σινεμά όπως και των μουσικών προϊόντων, προβάλλονται περισσότερο από τα ίδια τα έργα. Το μέλλον δεν διαβλέπετε ρόδινο.

Ο περιορισμός και μόνο στην οικονομική προσέγγιση των πάντων είναι αυτός που οδηγεί στη μαζική κατάθλιψη.