ΚΑΠΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η σχέση του ανθρώπου με την θρησκεία , ή μάλλον με το μεταφυσικό είναι προσωπική υπόθεση.

Ούτε η εκκλησία μπορεί να την επιβάλλει ούτε κανένας φορέας εξουσίας. Θεωρητικά έχουμε απόλυτη φυσική ελευθερία. 

Αυτό που λέμε όμως πίστη δεν είναι μια ατομική πεποίθηση. Κρατάει το πρωταρχικό νόημα της Ελληνικής λέξης ΠΙΣΤΗ που σημαίνει εμπιστοσύνη και φυσικά δεν αναφερόμαστε στην έννοια όπως υφίσταται στην αγορά , για παράδειγμα Εμπορική πίστη! Επομένως για να έχει  ουσία η έννοια , προϋποθέτει ένα γεγονός κοινωνίας σχέσεων  και στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική της εκδοχή είναι ένα γεγονός μετοχής σε σχέσεις εμπιστοσύνης οι οποίες ξεκινάνε από τον διπλανό για να οδηγήσουν στο Θείο.

Είμαστε μια κοινωνία που δεν μπορεί πια να συνεννοηθεί. Πέρα από τρείς-πέντε λέξεις κώδικες  που δεν χρειάζεται αναφορά. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η επικοινωνία.  . Αν η εκκλησιαστική ηγεσία είχε σαν πρώτο μέλημα να αποκαταστήσει τον πολιτισμό του ορθόδοξου λειτουργικού λόγου , να καθάρει τον εκκλησιαστικό χώρο από όλο αυτό το μίασμα , ή να διδάξει αντί για κατηχητικές ηθικολογίες την γλώσσα της εκκλησίας, αυτόν τον πλούτο της ποίησης που λειτουργεί στην Πατερική σκέψη , αυτό θα ήταν επαναστατική συμβολή που θα επανέφερε την αλήθεια . Αν θέλουμε να μιλήσουμε κατάματα και από την πλευρά της εκπαίδευσης ας θυμηθούμε τα κατηχητικά σχολεία στους ναούς , που είναι σαφώς προτεσταντικής προέλευσης και ενέχουν προπαγάνδα και προσηλυτισμό , (απαγορευμένο από το Σύνταγμα). Στη θέση της θρησκευτικής προπαγάνδας που προάγει τον δογματισμό και φανατισμό , η  διδασκαλία της γλώσσας των ιερών κειμένων  και της Πατερικής σκέψης  θα ήταν το αντίδοτο που θα πρόσφερε αυτό που πραγματικά υπηρετεί η εκκλησία.

 Σήμερα υπάρχουν μέθοδοι που η διδασκαλία και της αρχαίας και της Ορθόδοξης χριστιανικής σκέψης , γίνεται «παιχνίδι»  συναρπαστικό χωρίς να απολέσει την σεβασμό. Πρέπει επίσης να έχουμε ως γνώμονα στις απόψεις και αναλύσεις μας ότι οι άνθρωποι που εκφράζουν την θρησκεία ή μάλλον τον ιερό Λόγο  δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Από τον β΄αιώνα για παράδειγμα υπήρχαν δύο τάσεις στους κύκλους των λογίων. Από τους περισσότερους , το Αρχαιοελληνικό πνεύμα περιφρονείται ή αποκρύπτεται σκοπίμως. (Όπως έπρατταν οι απολογητές , Ερμείας, Τατιανός, Θεόφιλος Αντιοχείας και πολλοί άλλοι )    Αντίθετα το παράδειγμα του Ιουστίνου για την σπουδή των κλασικών συγγραφέων , ακολούθησαν Θεολόγοι , ιδίως οι Αλεξανδρινοί και κυρίως τον δ΄ αιώνα όπου οι περισσότεροι φοιτούν τα Ελληνικά γράμματα . Τα πορίσματα των τότε Θετικών  επιστημών χρησιμοποιούνται για την ερμηνεία των φυσικών φαινομένων, η δε Πλατωνική αντίληψη περί της ισχυρής διάκρισης μεταξύ ψυχής και σώματος και του αγώνα ενάντια στα πάθη, αποτέλεσε και την βάση των ασκητικών ιδεών του Μ. Βασιλείου.

 Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ο μεγάλος κίνδυνος μετάθεσης σε ρήξη , σε διχασμούς όπως συντηρητικοί – προοδευτικοί , σκοταδιστές  , αιρετικοί οπαδοί της παγκοσμιοποίησης και σύγκρισης για το ποιοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό.  Ξεχνάμε για παράδειγμα ότι οι προτεσταντικές και ρωμαιοκαθολικές κοινωνίες έχουν εφεύρει τους τρόπους να συνυπάρχουν με τη βάση ορθολογικών κανόνων , κοινωνικών συμβολαίων μέσα από μια παράδοση ορθολογισμού και ατομοκεντρικής πεποίθησης , όσον αφορά στην ιδεολογική εκδοχή της πίστης. Δεν είναι λοιπόν τυχαία και  η απάντηση του Πάπα στο ερώτημα για τους  gay : « και ποιος είμαι εγώ να τους κρίνω;».

 Ως ουσιαστικό Βήμα θεωρώ την καλλιέργεια της αναζήτησης του αυθεντικού , του γνήσιου της εκκλησιαστικής κοινότητας. Στην ουσία αναζητούμε το Λόγο. Αναζητούμε τον Πατερικό λόγο που σκόπιμα αποκρύπτεται. Το να είσαι σήμερα μαινόμενος χριστιανός , όπως γνωρίζουνε και οι στοιχειωδώς ψυχολογούντες , προδίδει φοβερές ανασφάλειες , όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο δάσκαλος Γιανναράς. Είναι πολύ δύσκολο το να θέλεις επίσης σήμερα, να είσαι ένας συνεπής μηδενιστής. Το να μην έχεις καμιά απάντηση στο νόημα της ύπαρξης σου, του κόσμου, της ιστορίας και των μεταβολών και να θέλεις να είναι όλα μια τυχαιότητα και μια συνωμοσία , δηλώνει το  τραγικό υπαρξιακό πρόβλημα. Εδώ άλλωστε είναι και ο σημαντικός ρόλος της εκκλησίας. Να παρέμβει στο τραγικό πρόβλημα των ανθρώπων  σήμερα .

Είναι πιο έντιμο και πιο ειλικρινές να επιδιωχθεί η συναίνεση και η πρακτική άμεση βοήθεια , ανώνυμα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αυτή είναι η ευχή. Να υπάρχει η τόλμη και η δράση χωρίς  πολιτικές σκεπές  και χωρίς διακρίσεις.