ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΕΣ

Ο Γιώργος βλαστήμησε άσχημα. Μόλις εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου.  . Έριξε μια ματιά γύρω του. Ο  διευθυντής του φώναζε ακόμα και σαν να μην έφτανε αυτό , τον απειλούσε ότι θα τον διώξει , μετά από δέκα χρόνια υποταγής στις θελήσεις της εταιρείας που του είχαν επιβάλει.   Χωρίς να διστάσει , δρασκέλισε προς το παράθυρο και κρεμάστηκε στο κενό. Δυόμιση περίπου μέτρα τον χώριζαν από το έδαφος. Αφέθηκε να πέσει. Δάγκωσε τα χείλη του  και συγκράτησε με κόπο τον εαυτό του να μην ουρλιάξει από τον πόνο. Πριν προλάβει να συνέλθει και να σηκωθεί δέχτηκε δύο χτυπήματα , τόσο δυνατά , ώστε το δέρμα του μελάνιασε μεμιάς. Ο διευθυντής τον κοίταζε κοροϊδευτικά , όπως ένας μεγάλος παρακολουθεί ένα παιδί , να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια χαμένη μάχη.  « Νομίζεις ότι θα πάρεις και αποζημίωση ;; τουλάχιστον θα καταλάβεις ότι είσαι ένα μηδενικό ένας ακόμα αριθμός  στους τόσους εργαζόμενούς μας» άκουσε τον εργοδότη του που έδειχνε πλέον φανερά να το διασκεδάζει.  Άρχισε να βυθίζεται εξουθενωμένος σε μια νάρκη βαθειά…

Τον ξύπνησε ο ήχος βημάτων , άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του την δίψα της εκδίκησης για άλλη μια φορά. Θα κάψει ολόκληρη την πόλη αλλά ο διάβολος θα πάρει μαζί του τον διευθυντή και όλη την εταιρεία. .Διαλυμένος έφτασε στο σπίτι του… Από τον ιερό τόπο της  οικίας  του , ακούστηκε ένας πνιγμένος ήχος . Χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα , για να καταλάβει πως κάποιος έκλαιγε εκεί  μέσα.  «δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Σουζάν» συλλογιστικέ κι ήταν η  πρώτη φορά , μετά από τόσες βασανιστικές ώρες , που η καρδιά του χτύπησε χαρούμενα στο στήθος του. Ακούμπησε το χέρι του απαλά, στο χερούλι της πόρτας , δεν ήθελε να την φοβίσει με τα χάλια του. Το χερούλι είχε φτάσει τώρα όσο έπαιρνε χαμηλά. Η πόρτα όμως δεν  υποχώρησε. Ήταν κλειδωμένη. Κόλλησε τα χείλη του κοντά στην κλειδαρότρυπα και την κάλεσε με σιγανή όσο μπορούσε φωνή. «Σουζάν» , ψιθύρισε , «Σουζάν» , άνοιξέ μου , είμαι εγώ ο Γιώργος.  Από μέσα , ακούστηκε ένας πνιγμένος ήχος. Μετά, βήματα που πλησίαζαν. Ένας σύρτης  τραβήχτηκε, αλλά η πόρτα δεν άνοιξε.

«Είναι κλειδωμένη από έξω»  

ακούστηκε τότε , πνιχτή η φωνή της. «Φοβάμαι Γιώργο» , ακούστηκε  από την μέσα πλευρά . Αυτό ήταν!!  Όρμησε σαν τρελός πάνω στην πόρτα , την σφυροκόπησε με τις γροθιές του κι ενώ αισθανότανε  το κρέας να λιώνει κάτω από τα χτυπήματα του, συνέχιζε και όσο ο πόνος τον ζάλιζε ριχνόταν στη πάλη με μεγαλύτερη ορμή. Το αίμα είχε γεμίσει την πόρτα αλλά η μανία στη σκέψη ότι η Σούζα κινδύνευε τον είχε μετατρέψει σε γίγαντα.  Η πόρτα έσπασε, έγινε χίλια κομμάτια και  έτρεξε προς το μέρος της. Η νοσοκόμα τον κοίταξε επιτιμητικά. Γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι και παρακάλεσε την Σούζα  να τον συγχωρήσει που βρισκόταν μακριά της την πιο σημαντική στιγμή της ζωής τους. Εκείνη σήκωσε τα ματόκλαδά της και του χαμογέλασε τρυφερά. ΄Ενοιωσε τον λαιμό του να φουσκώνει από λυγμούς ευτυχίας όταν του έδειξε το βρέφος. «Είναι αγόρι!» ξεφώνισε με ενθουσιασμό. Ξανακοίταξε το ροδαλό προσωπάκι του μωρού. Του πρώτου παιδιού τους.

  «Αγάπη μου» , μίλησε πνιχτά,  δε θέλω να πάρει το όνομά μου. Αν μου μοιάσει θα γίνει λίγος, σαν εμένα. «Τέτοιος θέλω να γίνει» είπε τρυφερά η Σουζάν. Πήρε βαθειά ανάσα. Γεώργιος Ευαγγέλου , του Κωνσταντίνου, είναι το όνομα μου , μπέμπη! Μα σε προειδοποίησα , να ξέρεις. Στο πρόσωπό του φεγγοβολούσε ένα αστείο χαμόγελο.

Μετά από την τρομερή δοκιμασία της απόλυσης  η καρδιά του ήτανε τώρα, γεμάτη ευτυχία.