Γραφή - Τέχνες: Μαρτίου 2015

«Μα είναι το πιο δυνατό συγκρότημα! Το κάθε νέο τραγούδι τους είναι μια ένθεη αρμονία, ένας βακχικός τρόπος φιλήδονος που τα πλήθη ξετρελαίνει…»

Αυτά και ακόμη περισσότερα γράφουν τα περιοδικά της μουσικής για τον ακόλαστο ήχο τους που μεθυστικά ενεργεί στους ακροατές.

Με αγωνία περιμένουν όλοι την νέα συναυλία φιλήδονα και φυσικά την νέα μεθυστική τους μελωδία.

Όποιος όμως, καθημερινά περπατά μέσα στο άγχος της δημιουργίας, έχει λεπτό δέρμα παιδιού που το γδέρνει ακόμα και το μαλακό το βάδισμα… Έτσι και ο συνθέτης είχε χαθεί πλέον μέσα στις κλίμακες, σε μουσικούς δρόμους που όλο και κατέβαιναν με ορμή εντός των υπόγειων στοών του νου του ανιχνεύοντας την τελειότητα.

Οι μελωδίες όμως δεν έρχονται με συνταγές και φυσικά ούτε κατόπιν μιας παραγγελιάς. Είχαν από καιρό γίνει ζώα που κατασπάραζαν με τρομερές ιαχές την όποια τάξη είχε επιβάλλει η μουσική του παιδεία. Η κάθε νότα ήταν πλέον ένας βρώμικος ήχος, ένας νέος κεραυνός που τον έκαιγε τον πατίκωνε και τον έπνιγε.

Έπρεπε να κάνει ένα άλλο μεγάλο βήμα, μια νέα μελωδία καλλίτερη από όλες.

Αυτό το έπρεπε ήτανε το μαρτύριο του.

Βάλθηκε, λοιπόν, να βγάλει άκρη σε μια τελευταία προσπάθεια πριν παραδοθεί στην επανάληψη, αλλά οι νέες ιδέες είχαν χαθεί στην προσπάθεια εξόδου από αυτή την έρημο.

Με όλη την τέχνη του και με στρατιωτική πειθαρχία δημιούργησε μια αντεπίθεση, μια σειρά κραδασμών γραμμένων στην παρτιτούρα και κοιμήθηκε με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα με την μπάντα του θα έβγαζε από το κρανίο του το φρικτό μαρτύριο της έλλειψης δημιουργίας που τον καταβρόχθιζε.

Και η τελευταία ελπίδα ήτανε αυτή η νύχτα και τα όνειρα της, που ως θεραπαινίδες θα έδιωχναν της λήθης την στασιμότητα.

Μα ποιος ύπνος άραγε, προτίθεται να αφιερώσει όνειρα γλυκά για να ξυπνήσει μια δημιουργία μοναδική… κανένας.

Τον πήρε ο εφιάλτης κι άρρηκτα τον ένωσε μαζί του κολυμπώντας γυμνός μέσα σε ξύλα, μαδέρια, σπασμένες κιθάρες από ναυάγια συναυλιών και ιαχές ακροατών σε ένα γιουχάισμα πρωτόγνωρο.

Γυμνός, μπροστά στο κοινό των κροκοδείλων έβγαζε από το στόμα του άναρθρες κραυγές μέσα από χάλκινους σωλήνες και η κιθάρα του - ακόμα και αυτή η αγαπημένη - κρύα μέσα στα χέρια του προδοτικά αδιαφορούσε και αυτές ακόμη οι χορδές της, φίδια δίχως έλεος δηλητηρίαζαν τα ακροδάχτυλα του.

Ξεβράκωτος παλιάτσος, κατατυραννούσε το ακροατήριο, τόσο μα τόσο γελοίος τραγουδοποιός ένοιωθε, με πόδια που τρέκλιζαν αδύναμα και χωρίς κανένα νεύρο. Αδυσώπητη και η νύχτα και ο εφιάλτης της, αδιαφορούσαν να δώσουν ένα τέλος σε μια μουσική άγρια που ορμούσε σαν ρινόκερος σε ότι όμορφο ήθελε να πλάσει.

Όταν ξύπνησε ένοιωσε άρρωστος όσο ποτέ.

Τώρα πια, δεν είναι παρά ένα ανθρωπάκι ελάχιστο, ένα μυρμήγκι θιγμένο από την κατάντια του που προσπαθεί να τακτοποιήσει τα κομμάτια του μαζί με τα κομμάτια τα μελωδικά που κοκορευότανε πως ήσανε μοναδικά.

Φόρεσε τη μάσκα της αυτοπεποίθησης σε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει το συγκρότημα ότι έχει την μαγική μελωδία που περιμένανε με αγωνία.

- Οκ brothers… ακούστε την ιδέα…

Ο ντραμίστας από την μπάντα ανυπόμονος αναφώνησε:

“ Επιτέλους! Ας παίξουμε το τέλειο τραγούδι! δια της κοινής χωνεύσεως ας λευτερώσουμε την τέλεια μουσική μας”

Εκατό φορές πιο δυνατά όρμησαν αυτά τα λόγια και εξαφάνισαν την σκοτεινιά του.

Τώρα πια, αδιαφορεί γι αυτό τον πόνο που σαν ομίχλη τον στοίχειωνε. Κάθισε καταγής και περίμενε να αρχίσει η πρόβα για να αποπλύνει την αμφιβολία του.

Ε… λοιπόν, την επόμενη στιγμή , πρώτος και χαμογελαστός μέσα στον ακατάστατο χώρο από καλώδια, ενισχυτές, χαρτιά και άδεια κουτιά από μπύρες, με στέρεο και σταθερό βλέμμα και δίχως κανένα φόβο κούρδισε την κιθάρα του και φώναξε:

“ Έχετε δει τα δόντια και τα νύχια μου να παίζουν μουσική;”

Οι φίλοι γέλασαν και χωρίς να διακρίνουν την ανασφάλεια στα λόγια του άρχισαν μια μελωδία για να ζεσταθούν.

Η μέρα της συναυλίας έφτασε.

Η αίθουσα γεμάτη, τα φλάς αστράφτανε και όλοι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι περίμεναν να ακούσουν την τέλεια μελωδία.

Τότε και πάλι απρόσμενα, άρχισε η αδυναμία του χεριού του να ανεβαίνει στον λαιμό, στους μυώνες του προσώπου του και οι πρώτες νότες αποθάρρυναν τις ελπίδες και τα συντρίμμια τα αγιάτρευτα ξεπρόβαλλαν αμείλικτα βουτώντας τον σε δευτερόλεπτα στον αφανισμό, στο μαύρο φόντο της μουσικής σκάλας που καταλήγει στην κρεμάλα.

Το συγκρότημα σαν υπνωτισμένο σμήνος μελισσών ακολουθούσε την ολίσθηση … όλα ξέφευγαν όλο και πιο πολύ από της πρόβας την τελειότητα… και ο ιδρώτας και ο πανικός αγκάλιασαν την σκηνή…

Πλέον η μουσική τους έφυγε από την προσδιορισμένη βάση της και ελεύθερα, ξεχύθηκε στην αίθουσα πέφτοντας με ορμή στο άναυδο ακροατήριο…

Όσο ο χρόνος κυλούσε, παίζανε άναρχα σπάζοντας κάθε κανόνα και κάθε φόρμα που τους χαρακτήριζε ως το τέλος που και αυτό ήρθε μόνο του σαν κάρβουνο που σβήνουν με νερό.

Και τότε, ένας ακροατής σηκώθηκε χειροκροτώντας, με κλάματα και ενθουσιασμό… και όλοι όρθιοι φώναξαν το όνομα τους με μια κραυγή που αναγνώριζε το μεγαλείο του αυτοσχεδιασμού τους…

Αυτή η μελωδία ήτανε μοναδική, τέλεια, αλλά και μια ανεπανάληπτη μελωδία που δεν καταγράφηκε ποτέ…