Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Για δυο λεπτά...









Δεν με πιστεύει   κανείς.                                                                                        
                                                                 

Έγινα για δυο λεπτά σοφός                                                                                                                                    

με όλη την ευφροσύνη  και την σοφία                                                                                                                         

που συνεπάγεται η θέση αυτή.                                                                                                                             

Ως κλειδοκράτορας της στιγμιαίας γνώσης                                                                                              

μπορώ να εξηγήσω.                                                                                                                                                

Τόσες σκάλες μελωδικές ανέβηκε ο άνθρωπος                                                                                             

και από κάθε σκαλί   έριξε εικόνες πύρινες                                                                                                                                        

πού φώτισαν τις νύχτες και χρωμάτισαν τις μέρες.                                                                                      

Πριν αρχίσει καν,                                                                                                                                                      

το αλφάβητο να σκαλίζει,                                                                                                                                                

με ήχους και εικόνες καθρέπτιζε την ψυχή   του.                                                                                                                                                                               

Ένα συναίσθημα όμως                                                                                                                                       

είναι καλά κρυμμένο σε κάποιο πανύψηλο σκαλί                                                                                         

που καμιά μουσική δεν το κατέγραψε.                                                                                                  

Υπάρχει ένας μουσικός φθόγγος                                                                                                                          

ή ένα αόρατο ποίημα                                                                                                                                          

που ελπίζει πάντα,                                                                                                                                    

ερωτικά να αγκαλιάσει.    




                                 






Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ο πολίτης εγώ Του Θάνου Πάνου On 29 March, 2013 by BIBLIOTHEQUE













Ο Θείος μου ο φιλόσοφος μου έλεγε να κάνω υπομονή και να μετουσιώνω σε εμπειρία, τις σκέψεις μου την οργή μου και την επαναστατική μου διάθεση. Είναι η εφηβεία -έλεγε- μια έκρηξη 0ρμονών που σε οδηγεί να βλέπεις το κόσμο κατάμαυρο και ακατανόητο, όχι ότι δεν είναι μαύρος, βέβαια! Να ηρεμείς στη σκέψη, ότι το βιώνουν αυτό, όλα τα παιδιά της ηλικίας σου, που δεν βολεύονται στα εύκολα, στα έτοιμα…

Ώσπου έφτασε ο καιρός μιας πράξης που θα ήταν η πιο σημαντική για εμένα. Από την μία ήμουν χαρούμενη. Είμαι 18 ετών, ενήλικη πια και πρέπει για πρώτη φορά να εκτελέσω τα δημοκρατικά μου καθήκοντα, ως πολίτης αυτής της χώρας. Μια μέρα πριν τις εκλογές και ο ύπνος μου έχει γίνει ένα όνειρο – εφιάλτης. Έχει φτάσει Κυριακή, έχω ξυπνήσει πρωί-πρωί και είμαι χαρούμενη γιατί και επίσημα θα μπω στην ενήλικη ζωή του πολίτη της ένδοξης αυτής χώρας.

Ως εδώ όλα καλά. Πριν πάω όμως στο εκλογικό κέντρο έπρεπε να πάρω τη ταυτότητα από το δωμάτιό μου. Έτσι κάθισα στη καρέκλα του γραφείου μου αλλά ένα αποτρόπαιο θέαμα με έκανε να ουρλιάξω! Ο εαυτός μου κείτονταν σκοτωμένος στο κρεβάτι, με ένα μαχαίρι στη πλάτη. Το στόμα μου ήταν ορθάνοικτο, το ίδιο και τα μάτια. Άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ήμουν νεκρή! Κάποιος είχε δολοφονήσει την παιδική μου ψυχή. Με μάτια κατακκόκινα και βουρκωμένα, με όλη την εφηβική ορμή μου και επαναστατικότητα ορκίστηκα πάνω στο πτώμα μου, να πάρω εκδίκηση. Έπρεπε να βρω τον φονιά μου! Έκανα να προχωρήσω προς την πόρτα, εντελώς διαλυμένη, όταν ξαφνικά μια μαχαιριά μπήχτηκε βαθιά, πολύ βαθιά στην πλάτη μου! Καθώς έπεφτα νεκρή, γύρισα και είδα:

Ο δολοφονημένος εαυτός μου, όρθιος και περιχαρής ούρλιαζε από χαρά!! Πήρα εκδίκηση!

Εκπλήρωσα τον όρκο μου. Ήσυχη πια, πήγα να ασκήσω για πρώτη φορά τα εκλογικά μου καθήκοντα, μπαίνοντας στο κόσμο των μεγάλων και σκοτώνοντας την παιδική μου αθωότητα με τα ίδια μου τα χέρια…Το μέλλον μας ανήκει !!!

artwork : Massimo Carnevale ( by BIBLIOTHEQUE)









Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

H ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΙΔΕΩΝ




« Μέσα στην ποίηση η μέθοδος παίρνει άλλη διάσταση " 





« Μέσα στην ποίηση η μέθοδος

παίρνει άλλη διάσταση

Διότι η ποίηση εξ ορισμού είναι

υπέρβαση των ορίων

που έχει θέσει η συμβατικότητα

του κόσμου.»




θεωρήσουμε ότι η επιστήμη είναι η έκφραση του πνεύματος, η τέχνη και η ποίηση είναι η έκφραση της ψυχής. Η περιγραφή του τοπίου της ψυχής. Η κάθε έκφραση της τέχνης περιγράφει – αναλύει - εισχωρεί στο τοπίο. Και oτον λέμε έκφραση εννοούμε ότι σπάζουμε τον φραγμό. Τον φραγμό που θέτει η λογική, οι νόμοι και μέθοδοι των επιστημών , που αποβλέπουν στην κατάκτηση της μόρφωσης. Η έννοια της μόρφωσης όμως σημαίνει να πάρεις μορφή, που σημαίνει ότι πριν δεν είχες. Πιο πριν εIσαι άμορφος , δηλαδή αμόρφωτος. Για να μπορέσει όμως να λειτουργήσει η λογική μαθηματική μέθοδος χρειάζεται η πρώτη σύνταξη, να βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο. Εκεί είναι που δημιουργείς.

Η ΕΚΦΡΑΣΗ και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ εκφράζεται ως προσπάθεια από την μεθοδολογία είτε την Άμεσο (ενορατική –φαινομενολογική - Έμμεσο (παραγωγική, επαγωγική ,φυσικές επιστήμες) κ.λπ. Το αίτημα της διαισθητικής σύλληψης της αρχετυπικής εικόνας εκφράζεται μέσα στις εργασίες των πνευματικών ανθρώπων όλων των εποχών. Από τον χώρο των φυσικό-μαθηματικών επιστημών έως τους μελετητές των μυστηρίων μέσα από τα ιερατεία που ελέγχουν την υπεραισθητική γνώση .

Ο επαναπροσδιορισμός των όρων ΘΕΩΡΙΑ και ΠΡΑΞΗ είναι απαραίτητος για να προχωρήσει μια εργασία για την διαισθητική –ενορατική σύλληψη των εννοιών και για την αισθητική συγκίνηση που προκαλούν.

ΘΕΩΡΙΑ - ΠΡΑΞΗ : Η θεωρία εκφράζει την αναζήτηση και κατάκτηση της γνώσης, αποβλέπει να συλλάβει την δομή της πραγματικότητας χωρίς να θέλουμε να επέμβουμε, χωρίς να θέλουμε να μεταβάλουμε κάτι. Η πράξη αντίθετα, είναι ενέργεια που έχει ως σκοπό να μεταβάλλει την πραγματικότητα, να εξασφαλίσει την ευδαιμονία του ανθρώπινου βίου μέσω της μεταβολής της πραγματικότητας.

Στη σύγχρονη όμως επιστημονική σκέψη υπάρχει η τάση ενιαίας θεώρησης του όλου «θεωρητικού» και «πρακτικού» φαινομένου, από την σκοπιά της ύπαρξης. Η σύλληψη της «ιδέας» που δεν υπάρχει μέσα στην πραγματικότητα απαιτεί την μέθεξη και την παρουσία όλων των αισθήσεων και υπέρ-αισθήσεων (Πλάτων) .

Για παράδειγμα, η αισθητική συγκίνηση δεν είναι θεωρητική γνώση ούτε πρακτική ενέργεια, αλλά καθαρό συναίσθημα απαλλαγμένο από κάθε σκοπιμότητα. Γεννιέται από την ελεύθερη αντίδραση και συνήχηση των βασικών δυνάμεων της ύπαρξης.

Και ενώ στο βίωμα του ωραίου γίνεται ένα αρμονικό παιχνίδι των πνευματικών δυνάμεων, στο βίωμα του υψηλού εμφανίζεται η αδυναμία του νου να συλλάβει εποπτικά την ιδέα- φαινόμενο.







O σύγχρονος Ιάπωνας φυσικός YOKAWA είπε χαρακτηριστικά σε μια διάλεξή του στην Αθήνα το 1964: «Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς ποια αξία έχει για έναν Φυσικό η συναίσθηση του ΚΑΛΛΟΥΣ, αλλά μπορεί κανείς τουλάχιστον να πει ότι η απλότης της σκέψης μπορεί να επιτευχθεί μέσω της απλής αφαίρεσης , ενώ η συναίσθηση του ΚΑΛΛΟΥΣ φαίνεται να καθοδηγεί τον φυσικό, όταν αυτός βρίσκεται στο μέσο των αφηρημένων μαθηματικών τύπων. Οι Αρχαίες Ελληνικές μεγαλοφυΐες ήσαν προικισμένες με το είδος αυτό της συναίσθησης του κάλλους, η οποία χρειάζεται σήμερα στους φυσικούς.»  

Εδώ ο YUKAWA εκφράζει το αίτημα της διαισθητικής σύλληψης της αρχετυπικής εικόνας, αναφερόμενος πχ στη δομή του σύμπαντος, ή στην τελική δομή της ύλης, που είναι το κύριο πρόβλημα της σύγχρονης φυσικής.

Συγγενή τρόπο για την αισθητική σύλληψη των πρώτων ιδεών εκφράζει και ο W. HEISENBERG, ένας μεγάλος σύγχρονος φυσικός. Το ενδιαφέρον είναι ότι ανακαλεί, μεταξύ άλλων, την Πλατωνική θεωρία, την Πλατωνική μέθοδο του ΘΕΑΣΘΑΙ, την ειδική σημασία της ενόρασης, της γνώσης ως άμεση αποκάλυψη, όπως ανέφερε ο Πλάτωνας, για τα αρχέτυπα που συλλαμβάνει ο Ποιητής με τον λόγο του. Η σκέψη του W. HEISENBERG αναφερόμενη στο πρόβλημα «εποπτεία ή αφαίρεση» της σύγχρονης φυσικής, ή αλλιώς στο πρόβλημα της «γλώσσας» της έκφρασης είναι η εξής: «εφόσον δεν μπορούν τα μαθηματικά να συλλάβουν το ‘ΕΝ’ κατά τρόπο ικανοποιούντα την εποπτική ανάγκη του ανθρώπινου πνεύματος, τότε όπως έπραξε ο Πλάτων, αναγκαία είναι η γλώσσα των ποιητών η οποία συνδέεται ‘μέσα στο νου με αρχέτυπα’. Και από αυτής της απόψεως η γλώσσα των Ποιητών είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα από όσο είναι η γλώσσα των επιστημόνων. Γιατί η γλώσσα των Ποιητών συλλαμβάνει και εκφράζει κατά τρόπο άμεσο την ουσία των όντων –τα αρχέτυπα – την «δομή» που συγκροτεί την ύλη και τον κόσμο.»

Οι γενικές αυτές απόψεις των μεγάλων αυτών φυσικών είναι χαρακτηριστικές γιατί εκφράζουν τις δυσχέρειες της σύγχρονης μεθοδολογίας αλλά και το αδιέξοδο που δημιουργείται σήμερα μέσα από την στείρα ξενοκρατούμενη επιστημονική σκέψη που είναι ταγμένη στην οικονομία και στην πρακτική του καταναλωτισμού. Η κλασική λογική των εννοιών δεν είναι σε θέση μετά το 1920 περίπου να καλύψει τις αξιώσεις τις οποίες θέτουν οι φυσικοί και μαθηματικοί για να αντιμετωπίσουν τα νέα επιστημονικά συστήματα ανάπτυξης.








Δεν είναι τυχαία λοιπόν,
η αναζήτηση στη διαισθητική σύλληψη των πρώτων αρχών από τους μεγάλους των τελευταίων δεκαετηρίδων
(Θεωρία του EINSTEIN
θεωρία των Κβάντα,
ατομική πυρηνική φυσική,
αρχή της Απροσδιοριστίας του W. HAISENBERG,
θεωρία κυμάνσεων – σωματιδίων κ.λπ. ). Ο NILS BOHR και PLANK
(θεωρία των ΚΒΑΝΤΑ)
έψαχναν σημειακές δυνατότητες έκφρασης μέσα και από άλλες μορφές σκέψης και μεθόδου.









Κάποιοι λένε ότι η μεγαλύτερη ήττα του ανθρώπου του 20ου αιώνα είναι πως επέλεξε να αντλεί την ευτυχία από την άνεση της σκέψης «ΠΡOΚΑΤ» αποφεύγοντας όσο περισσότερο μπορεί την κλασική σκέψη, την ενόραση που φυσικά θέλει το κυνήγι της «ΙΕΡΑΣ ΜΑΝΙΑΣ», όπως ονόμαζε ο Σωκράτης την μανία της έκφρασης. Γιατί έκφραση σημαίνει σπάζω τον φραγμό και βγαίνω έξω. Αυτό το σπάσιμο θέλει δύναμη, μάχη με τις έννοιες, με τον εαυτό, με την ίδια την ποίηση.







(Απόσπασμα απο το  δοκίμιο συγκριτικής γνωσιολογίας ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΑ )   ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ. 

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ











Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ  




Εξασφάλιζα ασφαλές περιβάλλον εργασίας


με σώμα γίγαντα σφυρηλατημένο με ασκήσεις κυκλώπειου βάρους,


υπομονής και επιμονής ,


με διατροφή λέοντα,


χτίζοντας όγκο με καλούπια μυικού ιστού που βρυχάται,


σε μια ηλικία ωμή,


με ψευδαισθήσεις αθανασίας τυλιγμένη.


Ζούσα τις νύχτες ως μονομάχος γευόμενος σαν λεία,


το δέος των τρωτών.


Και ύστερα…ο χρόνος.


Χρησικτησία ηλικίας,


που ξεφούσκωσε το νεανικό το σφρίγος


και το μόνο που άφησε


ήταν ένα κορμί σαμπρέλα με χαραγμένες πάνω του,


άγριες στιγμές σε ζωώδικες ρυτίδες.


Στεροειδή  από το Χαρτούμ μπορεί και από την Χιμάρα,


έβραζαν είκοσι χρόνια μέσα μου,


φουσκώνοντας τα τείχη.


Ένα κενό το αυγό και διάφανο το τσόφλι.


Η έκπτωση μιας φιλοσοφίας της ζωής


που έλιωσε μαζί με τον ιδρώτα σαν κηροζίνη


με ένζυμα και ηλεκτρολύτες,


στο κενοτάφιο ,


ψηφιδωτών γυμναστηρίου.


Τώρα,


με την υπομονή Μανδαρίνου


καλλιγραφώ στα μεσοδιαστήματα


των μικρότερων στιγμών της ζωής,


σιωπηλές εντολές


για την αναστροφή


του χρόνου.

















Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΥΔΑΤΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ






 Ο φίλος μου ο Ιάσωνας απεβίωσε σε έναν εφιάλτη του, από υπερβολική ποσότητα θαλασσινού  νερού, στο βάθος του κορινθιακού κόλπου. Βλέπεις η ζωή παίζει παιχνίδια απρόβλεπτα, αν σκεφτείς ότι το μόνο υπερβολικό που κάναμε στην νεανική ηλικία ήταν η υπερκατανάλωση αλκοόλ, τότε που η παρέα μας πίστευε, ότι γεννηθήκαμε καταμεσής στον κατακλυσμό κάτω από την κιβωτό του Νώε , κολυμπώντας. Στη γιορτή μου, μου δώρισε το προσωπικό του ημερολόγιο, δίνοντάς μου το δικαίωμα να μοιραστώ τα όνειρά του, όπως τα ζούσε στις υπόγειες στοές του νου  του. Παραθέτω το όνειρο, όπως ο ίδιος το έχει περιγράψει. Τον αγνό θάνατο μέσα στον υδάτινο κόσμο, σε αυτόν που έχει για φωλιά την άπιαστη κατάδυση, πέρα από τα συμβατά όρια. Την κατάδυση που θανατώνει την υπέρμετρη κοινωνική ανάδυση, μιας καθώς πρέπει κοινωνικής ζωής.







– Εγώ ο δύτης , παρουσιάζω το τέλος της  πορείας μιας ζωής, μιας τεθλασμένης που αφάνισε την λογική, στα υδάτινα αλμυρά κάτοπτρα της ύπαρξής μου, που ωστόσο θα μπορούσε να είναι και δική σου. Με θεωρούσαν καλό καταδύτη, γιατί παρ’ όλη  την εμπειρία των καταδυτικών μου χρόνων, κρατούσα πάντα αυστηρά, τους κανόνες ασφαλείας και παρέμενα ψύχραιμος βραδυκίνητος ψαροκυνηγός,, επιλέγοντας πάντα την δύσκολη λεία, στους δικούς της όρους. Με ακέραιο τον σεβασμό μου στο περιβάλλον της. Ξέρεις, πρέπει πάντα να ξεχωρίζεις την ζεστή αγκαλιά του νερού. Την ζέστη του δικού σου σπιτιού και την αντίστοιχη του πρόστυχου σπιτιού. Εννοώ με το τελευταίο, οτιδήποτε ξεφεύγει από τους κανόνες ενός ευγενούς  θυροκυνηγού.


Η  ώρα ήταν 0.00 και σιγά – σιγά βυθιζόμουνα στο βαθύ μπλε, αφήνοντας πίσω μου όλες τις φοβίες που φώλιαζαν χρόνια μέσα μου, σαν παράνομες πόρνες σε κρυφά  σαρκικά  ραντεβού. Οπωσδήποτε πρέπει να διαχωρίζεις  τον φόβο ενός επικείμενου πνιγμού, από το βαθύτερο φλογερό υπαρξιακό ερώτημα του μετέπειτα. Αυτή η βουτιά ,ήταν μια βύθιση σε δίνη πρωτόλεια, πού οδηγούσε κάθετα στο βασίλειο του Μέγα – χταποδιού. Στον παμπόνηρο μονόφθαλμο που καπηλεύεται τα πνευμόνια μου από τις πρώτες καταδύσεις της παιδικής μου ηλικίας.


    Είχα περάσει το βάθος των ορίων μου, όταν αντίκρισα το στολισμένο θαλάμι του. Κοράλλια και όστρακα σε διάφορα μεγέθη  στόλιζαν  με αρχιτεκτονική χάρη την αυλή του, την στρωμένη με βελόνες πολύχρωμων αχινών. Όταν με αντίκρισε ο πελώριος Μονόφθαλμος θέλησα να πλησιάσω πιο κοντά για να ακουμπήσω το Μέγα – μαλάκιο. Το  πρόστυχο σε βάρος του κόλπο μου, ήταν να το παρασύρω στην επιφάνεια και να του δείξω, πως τόσα χρόνια προσπαθώ να ξεφύγω από την δικία του βασιλική απάθεια. Ίσως η πράξη αυτή είναι και μια εξιλέωση για τον ψυχικό όλεθρο που ζω, όταν προβαίνω σε πλαναρίσματα και άπειρα καρτέρια. Εκεί στην επιφάνεια, θα ανανεώσω και την αναπνοή μου και θα ετοιμαστώ για την άπνοια της τελευταίας κατάδυσης.  Η έννοια άπνοια είναι συνώνυμη με την έννοια ζωή. Η ζωή για τον δύτη, είναι μια φούσκα αέρα που σέρνει μέσα στο νερό. Έτσι αν χώσει κανείς κακοπροαίρετα το δάχτυλό του σε αυτή την μπάλα ζωής και αφαιρεθεί το οξυγόνο, με την άπνοια, ζούμε λίγο παραπάνω, βέβαια με ψευδαισθήσεις, σαν να προσπαθούμε να ανατρέψουμε το αναπόφευκτο, σαν να προσπαθούμε δηλαδή, από το κρασί να φτιάξουμε σταφύλι. Κατά τα άλλα, έξω από την θάλασσα μπορεί να κυριαρχεί καταιγίδα, ενώ στο βάθος της ο απνιστής δύτης χορεύει μπροστά στη πύλη της απόλυτης ακινησίας. Ενώ είχα βγει λοιπόν από τα όρια μου, έκπληκτος είδα το χταπόδι, αντί  να  οπισθοχωρήσει στο θαλάμι του, με μια αστραπιαία κίνηση να με αγκαλιάζει. Κι όμως, τα χταπόδια…πετάνε. Τα πόδια τους γίνονται οκτώ ευέλικτες μπαλαρίνες που γλιστράνε στο γαλάζιο του βάθους, σε μια αρμονία μαγική, που σε κάνει να χάνεις την αίσθηση των ορίων του πραγματικού και της φαντασίας.

    Αφέθηκα στην παγίδα του. Ο αέρας που υπήρχε μέσα μου, στα πνευμόνια, δεν τροφοδοτούσε πλέον, ούτε με ελάχιστο οξυγόνο τον εγκέφαλό μου. Ο χρόνος αδυσώπητα τσίγκληζε  όλο το μυικό μου σύστημα, όλο το υδάτινο περίβλημά μου, με ρίγη υψίστης τάσεως από το γλυκό νάζι του νερού. Η εντολή ανάδυση, μπροστά στη θέα του πεπρωμένου που μεταμόρφωνε τη ζωή σε θάνατο, ατόνησε και έσβησε. Και…η αιώρηση. Αυτές οι φευγαλέες στιγμές ζητωκραύγαζαν  με βραδυκίνητες σκέψεις που έπλαθαν ψευδαισθήσεις αθανασίας. Τώρα πια σε αυτή την αιωρούμενη θαλασσογραφία, η αποστροφή της πραγματικότητας οδηγούσε σε κάθετη βύθιση με φανταστικούς ήχους ντομινουήτας, στο υδάτινο πέρασμα. Φαντάστηκα το σώμα μου δεμένο με τα πλοκάμια του σε ένα χορό ή μια μάχη που το αποτέλεσμά της ήταν προκαθορισμένο. Ο χορός μας έγλυφε την υδάτινη γαλήνη, όπως μια παράνοια οδηγεί τις αισθήσεις, μέσα από την ευδαιμονία σε άγνωστες χρονοδίνες. Και…η ώρα της μάχης. Τα πόδια του με αγκάλιαζαν πλέον θανάσιμα και άκουγα μέσα μου το τρίξιμο των κοκάλων. Ενστικτώδικα και παθιασμένα δάγκωσα το μάτι του μονόφθαλμου, ενώ ένοιωθα τις βεντούζες του να γλιστρούν στον οισοφάγο μου και από εκεί στο στομάχι μου. Αναμφίβολα είχα ένα γερό στομάχι που θανάτωνε οτιδήποτε απειλούσε την ύπαρξή μου. Ο εγκέφαλός μου, είχε δεχθεί το ψευδές μήνυμα, πως ο αντίπαλος, ήταν πια ένας ζωντανά  φαγωμένος  μαχητής.    Ερωτοκυλίθηκα στον πυθμένα ημίνεκρος και κατέληξα στο σκαμπό ενός υδάτινου πιάνου, ακούγοντας μια άηχη μουσική.






    Ο Ποσειδώνας, είναι αλήθεια, έχει ένα πιάνο στο βυθό, κάνοντας τα καραβάνια των όρθιων θηλαστικών να φύγουν μετά τον κατακλυσμό σε «χαμένους χρόνους και διπλά επίπεδα», όπως ανέφερε και ο Ρεμπό. Οι δυνατές άηχες νότες, ζωντάνευαν το αβέβαιο και ταξίδευαν δια πυθμένος και ύδατος θαλασσινού, σαν τρελές πυγολαμπίδες, στο απέραντο του επέκεινα, του πέρα και πάνω από την ζωή. Από όλα τα βάθη και τις αβύσσους ξύπνησαν οι χαμένοι χρόνοι, τα ναυάγια της ιστορίας και οι ναυτικοί και οι δύτες οι κατατρεγμένοι από Ερινύες, όλοι αυτοί οι τακτικοί πελάτες της θάλασσας , οι πάντα μεθυσμένοι από αλάτι, ρούμι και περιπέτειες. Εδώ αρχίζει και  η τελευταία πράξη που σου αναφέρω. Μου πρόσφεραν από το κρασοπότηρο του Ποσειδώνα μια νέα γεύση σαν από σώμα ερωτικών Αμαζόνων. Στα χείλη μου μέστωσε η άπιαστη αλμυρή ομορφιά που το μεθύσι της έδωσε ήχο στις νότες που ξεπηδούσαν από τα χέρια του Μονόφθαλμου, πάνω στο υδάτινο πιάνο. Άναψα τον φακό μου και με ένα όστρακο χάραξα στη πλάτη του τα τελευταία λόγια. «Μη κλαις, δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα, η ζωή είναι θα περάσει…» χάραξα τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Αργύρη Χιώνη.

  Αγαπητέ φίλε, πριν δοκιμάσεις και εσύ σαν επιλογή διεξόδου από την ζωή, το υδάτινο πέρασμα, σε προειδοποιώ , ότι αν δεν έχεις λερωθεί από τις εμετικές θύελλες  της στεριάς και από τα ξεράσματα της ανθρώπινης κατάντιας, αν δεν γίνεις παιδί της λιτότητας, του μυστικού της ήρεμης ζωής που στα μαλάκια είναι χαραγμένο, αν ταξιδεύεις πάντα δια ξηράς σε περιχαραγμένους δρόμους, δεν θα ακούσεις ποτέ τις υδάτινες νότες που διαχωρίζουν την  γνήσια από την μη γνήσια ζωή. Άλλωστε όσο ιδιαίτερα δύσκολη και αδιέξοδη φαντάζει μια κατάσταση ενυπάρχει πάνω από το κεφάλι σου το βαθυσκάφος «dues ex machine” για να ολοκληρώσει την διέξοδο από την σκηνή.

Σε αυτό το όνειρο, στο ανέγγιχτο του χρόνου, ο κάθε δύτης, βγάζει την γλώσσα στο έκτρωμα της στεριάς που τον γέννησε…





Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΘΑ - MOLES BAND -


ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ








Αγριεμένο καθημερινά στην αφετηρία

το ζώο μέσα μας βγάζει περίεργους ήχους,

ρουθουνίζοντας ,

το σκοτεινό τρακτέρ,

βαθιά

βρυχάται,

πώς
        να
              ερμηνεύσω
                                 συμπεριφορές
                                                    ιεραρχημένες
                                                                         σε σειρές
                                                                                           ανισοτήτων
                                                                             πως
                                                                       να
                                                         ερμηνεύσω
                                    συμπεριφορές
                              που
                 οδηγούν
          πίσω                                                                                                                                                                                                  
στη ζωώδη πλευρά

του δίκαιου της πυγμής…